17.04.2018, 05:59:20
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 17.04.2018, 06:00:32 przez Edward.)
Z powodu ograniczeń zdrowotnych sporadycznie tylko jeżdżę na wieś, a w domu ...
Od dwóch tygodni dopracowuję z panią redaktor tekst Nadii. Praca dobiega końca i być może niedługo zrobiony będzie tzw. skład, co daje nadzieję na szybsze wydanie powieści, niż w planowanym wrześniu.
Nadia, podobnie jak dwa poprzedzające ją tomy, jest beletrystyką, ale w bardzo dużej części opartą na faktach, której akcja toczy się w rzeczywistych miejscach.
Fragment Nadii:
"Głęboko wcinająca się w ląd zatoka, nad którą leżała Brijesta, była miejscem hodowli muli. Styropianowe boje, charakterystyczne dla tej hodowli, unoszące się na znacznej części zatoki, na pewno nie były jej ozdobą, ale dawały pracę miejscowym. Ażurowe skrzynie wypełnione po brzegi małżami piętrzyły się na przycumowanych zadaszonych łodziach. Kobiety czyściły mule, przygotowując je do sprzedaży. Rozmawiały przy tym głośno, śmiejąc się w kierunku Pilarskiego i zapraszając do pomocy.
Sztolnię znaleźli bez problemu. Znajdowała się w miejscu, gdzie betonowe nabrzeże niewielkiego portu zamieniało się w szutrowy dukt, a wejście do niej zamykał wysłużony prom samochodowy. Był takiej szerokości, że między jego burtami i skalisto-betonowym nabrzeżem sztolni pozostawał niewielki, może dwudziestocentymetrowy odstęp. Do sztolni weszli wykutym w skale krótkim tunelem – wąskim, niskim i nieoświetlonym.
– Niezła kryjówka – zauważyła Nadia, a jej głos odbił się echem od ścian i sufitu.
– W czasach Jugosławii z pewnością. – Pilarski, pochylony nad wodą, próbował dojrzeć dno, jednak z uwagi na brak słońca nie było ono widoczne. – Dzisiaj, przy takiej precyzji pocisków i rakiet, byłaby to raczej pułapka.
Ich uwagę zwrócił odgłos hamowania na szutrowej nawierzchni. Samochodu nie widzieli, ale tuman kurzu, który pojawił się tuż obok promu, świadczył, że auto zatrzymało się blisko niego.
– Andrzeju! – Nadia zbladła. – To my jesteśmy w pułapce. Wyjdźmy stąd jak najszybciej!
Przyspieszyli kroku, ale było już za późno. W wąskim prześwicie między ścianą sztolni a promem zobaczyli dwóch mężczyzn zmierzających szybkim krokiem w ich stronę.
– Andrzeju, cofnijmy się! – Głos Nadii brzmiał zdecydowanie. – I nie graj bohatera. To ludzie Czeczena. Znają swój bandycki fach. – Jej zdania były krótkie jak wojskowe rozkazy.
– Ale posłuchaj…
– Nie ma żadnego „ale”! – przerwała mu. – Rób to, co ci powiem. Teraz stań za mną.
Kiedy mężczyźni zniknęli w krótkim tunelu, Nadia szybko otworzyła turystyczną torbę przewieszoną przez szyję i podała Pilarskiemu nóż. Był ciężki i bardzo nietypowy.
– Schowaj go za plecami – powiedziała szeptem. – Podasz, kiedy krzyknę „dawaj”.
– Co ty kombinujesz? Nie mamy szans, pertraktujmy. – Także szeptał.
– Zamknij się, nie upuść noża i nic przy nim nie majstruj!
Waży chyba z kilogram, pomyślał, splatając ręce na plecach.
Kiedy mężczyźni wyszli z ciasnego tunelu, okazało się, z kim będą mieli do czynienia. Obaj byli wysocy i nosili marynarki, które prawdopodobnie miały ukryć broń. Rysy ich twarzy, z uwagi na panujący półmrok, trudno było dostrzec, ale sprężysty krok obu świadczył o dobrej kondycji i przygotowaniu do zadania, jakie mieli wykonać."
I to samo miejsce podczas Wandy i moich wakacji w Chorwacji w 2011 roku - kilka miesięcy przed radykalną prostatektomią:
https://youtu.be/l-WQsreSIdc
Pozdrawiam serdecznie
Edward
Od dwóch tygodni dopracowuję z panią redaktor tekst Nadii. Praca dobiega końca i być może niedługo zrobiony będzie tzw. skład, co daje nadzieję na szybsze wydanie powieści, niż w planowanym wrześniu.
Nadia, podobnie jak dwa poprzedzające ją tomy, jest beletrystyką, ale w bardzo dużej części opartą na faktach, której akcja toczy się w rzeczywistych miejscach.
Fragment Nadii:
"Głęboko wcinająca się w ląd zatoka, nad którą leżała Brijesta, była miejscem hodowli muli. Styropianowe boje, charakterystyczne dla tej hodowli, unoszące się na znacznej części zatoki, na pewno nie były jej ozdobą, ale dawały pracę miejscowym. Ażurowe skrzynie wypełnione po brzegi małżami piętrzyły się na przycumowanych zadaszonych łodziach. Kobiety czyściły mule, przygotowując je do sprzedaży. Rozmawiały przy tym głośno, śmiejąc się w kierunku Pilarskiego i zapraszając do pomocy.
Sztolnię znaleźli bez problemu. Znajdowała się w miejscu, gdzie betonowe nabrzeże niewielkiego portu zamieniało się w szutrowy dukt, a wejście do niej zamykał wysłużony prom samochodowy. Był takiej szerokości, że między jego burtami i skalisto-betonowym nabrzeżem sztolni pozostawał niewielki, może dwudziestocentymetrowy odstęp. Do sztolni weszli wykutym w skale krótkim tunelem – wąskim, niskim i nieoświetlonym.
– Niezła kryjówka – zauważyła Nadia, a jej głos odbił się echem od ścian i sufitu.
– W czasach Jugosławii z pewnością. – Pilarski, pochylony nad wodą, próbował dojrzeć dno, jednak z uwagi na brak słońca nie było ono widoczne. – Dzisiaj, przy takiej precyzji pocisków i rakiet, byłaby to raczej pułapka.
Ich uwagę zwrócił odgłos hamowania na szutrowej nawierzchni. Samochodu nie widzieli, ale tuman kurzu, który pojawił się tuż obok promu, świadczył, że auto zatrzymało się blisko niego.
– Andrzeju! – Nadia zbladła. – To my jesteśmy w pułapce. Wyjdźmy stąd jak najszybciej!
Przyspieszyli kroku, ale było już za późno. W wąskim prześwicie między ścianą sztolni a promem zobaczyli dwóch mężczyzn zmierzających szybkim krokiem w ich stronę.
– Andrzeju, cofnijmy się! – Głos Nadii brzmiał zdecydowanie. – I nie graj bohatera. To ludzie Czeczena. Znają swój bandycki fach. – Jej zdania były krótkie jak wojskowe rozkazy.
– Ale posłuchaj…
– Nie ma żadnego „ale”! – przerwała mu. – Rób to, co ci powiem. Teraz stań za mną.
Kiedy mężczyźni zniknęli w krótkim tunelu, Nadia szybko otworzyła turystyczną torbę przewieszoną przez szyję i podała Pilarskiemu nóż. Był ciężki i bardzo nietypowy.
– Schowaj go za plecami – powiedziała szeptem. – Podasz, kiedy krzyknę „dawaj”.
– Co ty kombinujesz? Nie mamy szans, pertraktujmy. – Także szeptał.
– Zamknij się, nie upuść noża i nic przy nim nie majstruj!
Waży chyba z kilogram, pomyślał, splatając ręce na plecach.
Kiedy mężczyźni wyszli z ciasnego tunelu, okazało się, z kim będą mieli do czynienia. Obaj byli wysocy i nosili marynarki, które prawdopodobnie miały ukryć broń. Rysy ich twarzy, z uwagi na panujący półmrok, trudno było dostrzec, ale sprężysty krok obu świadczył o dobrej kondycji i przygotowaniu do zadania, jakie mieli wykonać."
I to samo miejsce podczas Wandy i moich wakacji w Chorwacji w 2011 roku - kilka miesięcy przed radykalną prostatektomią:
https://youtu.be/l-WQsreSIdc
Pozdrawiam serdecznie
Edward