02.09.2017, 17:39:05
Kochani,
równo rok temu, tuż przed północą, otrzymałem telefon z Banacha. Dzwonił wojewódzki konsultant ds. transplantologii z zapytaniem, czy za 5-6 godzin mogę się stawić w klinice, ponieważ mają dawcę.
Czekałem na tę wiadomość nieco ponad trzy miesiące. Niepokoiłem się coraz bardziej, bo wprawdzie trzy celowane chemie TACE spowolniły wzrost raka, ale marker AFP znowu zaczął rosnąć.
Miałem deklaracje syna i sąsiadki, że gdyby, to oni z chęcią, ale pojechałem sam. Dosłownie, bo żona opiekowała się wnusiami i była w Warszawie.
To był dla mnie/dla nas niezwykle ważny dzień, noc raczej. Pewnie dlatego zapamiętałem, że wyjechałem o 0.57, a na miejsce dotarłem o 4.30. W sumie wynik niezły, jak na 350 km i zatłoczone TIR-ami drogi. Bałem się, że tylko pół godziny snu przed wyjazdem spowoduje konieczność zatrzymania się i krótkiej drzemki, ale takiej potrzeby nie było.
Syn i żona już na mnie czekali. Formalności związane z przyjęciem nie trwały długo i tuż przed siódmą położyłem się na szpitalnym łóżku. Sądziłem, że czas odgrywa tutaj decydującą rolę i że przeszczep zacznie się natychmiast, ale okazało się to nieprawdą. Na pytanie żony, jak to z tym czasem jest, pielęgniarka odpowiedziała, że dawca jest podłączony do respiratora. Trochę to makabryczne, ale cała transplantologia po trosze taką jest.
Na blok operacyjny zabrano mnie o 21.50, a tuż przed czwartą trafiłem na Oddział Intensywnej Terapii Chirurgicznej.
Kochani,
rok temu dano mi nowe życie. W moim mieście nie doczekałbym immunoterapii, a nawet gdyby, to statystyczna skuteczność tej terapii paliatywnej wynosi tylko 20% (wyjątkiem czerniak z 60-70% skutecznością). Łańcuch ludzi dobrej woli i ciąg nieprawdopodobnie korzystnych dla mnie zdarzeń sprawiły, że dzisiaj mogę pisać te słowa.
Jeśli czytacie mój wątek, to wiecie, że niemedycznych postów jest w nim co najmniej tyle, ile medycznych. Oznacza to, że po tak poważnej operacji prowadzę niemal normalne życie! I to jest to, czego przed przeszczepem nie wiedziałem, ta niemal normalność.
Wtedy, rok temu, wspieraliście mnie dobrym słowem, trzymanymi kciukami, modlitwą. Ogromnie ważne było dla mnie to wsparcie. Tych z Was, których osobiście poznałem widziałem na krześle obok mojego łóżka. Panowie mówili chłopie, będzie dobrze. Panie trzymały mnie za rękę. Ważne to było, raz jeszcze powtórzę, i najserdeczniej Wam za to dziękuję!
Dziękuję również anonimowemu dawcy i jego rodzinie. Nasze prawo stanowi, że jeśli człowiek za życia nie zastrzegł, że nie chce być dawcą, to po śmierci organy można pobrać od każdego. Jest to jednak tak delikatna sprawa, że lekarze zawsze pytają najbliższą rodzinę zmarłego. Może jest tak, tego nie wiem, że rodzina mojego dawcy cieszy się, że cząstka ich ukochanej osoby jednak żyje? Nieważne, że w ciele innego, nieznanego im człowieka, ale nie została pogrzebana czy spopielona. Ja podobnie sobie tę delikatną sytuację tłumaczę – wątroba mi przedłużyła życie, ale ja jej też.
Edward
równo rok temu, tuż przed północą, otrzymałem telefon z Banacha. Dzwonił wojewódzki konsultant ds. transplantologii z zapytaniem, czy za 5-6 godzin mogę się stawić w klinice, ponieważ mają dawcę.
Czekałem na tę wiadomość nieco ponad trzy miesiące. Niepokoiłem się coraz bardziej, bo wprawdzie trzy celowane chemie TACE spowolniły wzrost raka, ale marker AFP znowu zaczął rosnąć.
Miałem deklaracje syna i sąsiadki, że gdyby, to oni z chęcią, ale pojechałem sam. Dosłownie, bo żona opiekowała się wnusiami i była w Warszawie.
To był dla mnie/dla nas niezwykle ważny dzień, noc raczej. Pewnie dlatego zapamiętałem, że wyjechałem o 0.57, a na miejsce dotarłem o 4.30. W sumie wynik niezły, jak na 350 km i zatłoczone TIR-ami drogi. Bałem się, że tylko pół godziny snu przed wyjazdem spowoduje konieczność zatrzymania się i krótkiej drzemki, ale takiej potrzeby nie było.
Syn i żona już na mnie czekali. Formalności związane z przyjęciem nie trwały długo i tuż przed siódmą położyłem się na szpitalnym łóżku. Sądziłem, że czas odgrywa tutaj decydującą rolę i że przeszczep zacznie się natychmiast, ale okazało się to nieprawdą. Na pytanie żony, jak to z tym czasem jest, pielęgniarka odpowiedziała, że dawca jest podłączony do respiratora. Trochę to makabryczne, ale cała transplantologia po trosze taką jest.
Na blok operacyjny zabrano mnie o 21.50, a tuż przed czwartą trafiłem na Oddział Intensywnej Terapii Chirurgicznej.
Kochani,
rok temu dano mi nowe życie. W moim mieście nie doczekałbym immunoterapii, a nawet gdyby, to statystyczna skuteczność tej terapii paliatywnej wynosi tylko 20% (wyjątkiem czerniak z 60-70% skutecznością). Łańcuch ludzi dobrej woli i ciąg nieprawdopodobnie korzystnych dla mnie zdarzeń sprawiły, że dzisiaj mogę pisać te słowa.
Jeśli czytacie mój wątek, to wiecie, że niemedycznych postów jest w nim co najmniej tyle, ile medycznych. Oznacza to, że po tak poważnej operacji prowadzę niemal normalne życie! I to jest to, czego przed przeszczepem nie wiedziałem, ta niemal normalność.
Wtedy, rok temu, wspieraliście mnie dobrym słowem, trzymanymi kciukami, modlitwą. Ogromnie ważne było dla mnie to wsparcie. Tych z Was, których osobiście poznałem widziałem na krześle obok mojego łóżka. Panowie mówili chłopie, będzie dobrze. Panie trzymały mnie za rękę. Ważne to było, raz jeszcze powtórzę, i najserdeczniej Wam za to dziękuję!
Dziękuję również anonimowemu dawcy i jego rodzinie. Nasze prawo stanowi, że jeśli człowiek za życia nie zastrzegł, że nie chce być dawcą, to po śmierci organy można pobrać od każdego. Jest to jednak tak delikatna sprawa, że lekarze zawsze pytają najbliższą rodzinę zmarłego. Może jest tak, tego nie wiem, że rodzina mojego dawcy cieszy się, że cząstka ich ukochanej osoby jednak żyje? Nieważne, że w ciele innego, nieznanego im człowieka, ale nie została pogrzebana czy spopielona. Ja podobnie sobie tę delikatną sytuację tłumaczę – wątroba mi przedłużyła życie, ale ja jej też.
Edward