Wątek Edwarda - przeszczep wątroby.

[Edward]

I już w domu.

Szybko minął ten pobyt nad morzem. Dużo spacerowaliśmy - 220 tys. kroków w 10,5 dnia. Poprawiłem rodzinny rekord dobowego maszerowania należący do wnuków (35 tys.). Moich 42 tys. szybko nie poprawią, a jeśli, to się przekonają, że dziadka stać jeszcze na więcej.

Dzisiaj, to już proza życia. Za godzinę Doppler za 300 zł, bo choroby nie odpuszczają, ale po badaniu wyjazd na wieś po truskawki. Przy okazji zetnę uschnięty świerk, bo gmina wydała już pozwolenie.

Także dzisiaj premierę ma Monika - piąty tom Kresowej opowieści.

Pozdrawiam
Edward

===

"Marta czekała pod pomnikiem Fredry na wrocławskim Rynku. Miała na sobie krótką, czerwoną bluzkę, dżinsowe szorty, a białe skarpetki do kostek i sportowe obuwie dopełniały obrazu całości.
– Świetnie państwo wyglądają – przywitała ich uśmiechem, podaniem ręki i tradycyjnymi całusami.
– I z wzajemnością. – Na twarzy Wojciecha zagościł uśmiech. – Młodość to jednak młodość.
– A ja? – Anna spojrzała na Wojciecha z udawaną obrażoną miną. – Młoda już nie jestem, czyli co? Nie wyglądam dobrze? – Oparła dłonie na biodrach.
– Ty też wyglądasz świetnie. – Wojciech pocałował ją w policzek. – Obie wyglądacie znakomicie – mówił, wycierając pot z czoła.
Kobiety wybuchnęły śmiechem.
Po krótkim przekomarzaniu zajęli stolik pod parasolem w ogródku jednej z kafejek.
– Co państwu podać? – Kelner ze śpiewnym akcentem zjawił się niemal natychmiast. – Kawa? Herbata? A może coś dla ochłody?
Panie zamówiły herbatę, a Wojciech pepsi.
– Ukrainiec? – Marta ściszyła głos. – Podobno Wrocław staje się ukraińskim miastem. Tak u nas mówią.
– Rzeczywiście jest ich tutaj wielu. – Milcząca dotąd Anna włączyła się do rozmowy. – Ale to dobrze. Wielu pracowników nam brakuje. Podobno budownictwo bez nich już dawno by upadło.
– Co panią sprowadza do Wrocławia? – Wojciech zmienił temat rozmowy.
– Praca magisterska. – Marta splotła dłonie. – Przymierzam się do niej. Zbieram materiały, a kilka niezapisanych cyfrowo pozycji jest w bibliotece waszego uniwersytetu.
– Nie ma pani problemu z ich wypożyczeniem?
– Nie, ale można z nich korzystać wyłącznie na miejscu. Ja jednak nie z powodu pracy magisterskiej chciałam się z wami spotkać. – Zamilkła, zbierając myśli. – Czy pamiętają państwo nasze rozmowy w „Smotryczu”? – Po chwili przeszła do konkretów. Pytanie było do obojga, ale patrzyła tylko na Wojciecha.
– Oczywiście. – Poczuł się nieswojo. Nie wytrzymał wzroku dziewczyny młodszej od niego o niemal pół wieku. – Ale którą konkretnie rozmowę ma pani na myśli?
– Tę, w której opowiadałam o „Pryłuczce”. Pamiętają państwo? To pensjonat w Bystrzecu kultywujący huculskie tradycje i obyczaje.
– Tak, pamiętamy tę rozmowę. – Twarz Anny oblał lekki rumieniec. Dobrze pamiętała, że dzięki Ukraince Alonie, jeden z tych obyczajów poznała osobiście. Noc spędzoną z Semenem po pisankowym tańcu wspominała niemal każdego wieczoru. To była jej tajemnica i nie chciała, żeby ktokolwiek ją poznał.
– Nie „Pryłuczka” jest jednak ważna, ale Monika. – Marta kontynuowała wypowiedź. – Monika była tam na wczasach i opowiadała, co się dzieje w tym pensjonacie.
– I co z nią? – Anna, obawiając się rozwinięcia tematu, skierowała rozmowę na inne tory. – Co z Moniką?
– Nie żyje. – Te dwa słowa Marta wypowiedziała drżącym głosem. – Podobno popełniła samobójstwo.
– Kiedy to się stało? – Wojciech zmarszczył czoło. – Jeszcze w maju pani nam o niej opowiadała.
– Pod koniec czerwca. – Marta przykładała chusteczkę do wilgotnych oczu. – Jakieś trzy tygodnie temu. Taka fajna, roześmiana dziewczyna.
– W jakich okolicznościach to się stało? – Zmarszczki nie ustępowały z czoła Wojciecha. – Zna pani jakieś szczegóły?
– Nie. – Marta pokręciła głową. – Nie znam. Prawdę mówiąc, nie wierzę w to samobójstwo. Kilka razy widziałam się z Moniką i wersja samobójstwa zupełnie mnie nie przekonuje. Zupełnie.
– Czy było jakieś śledztwo w tej sprawie? – Anna, zaskoczona informacją, zdążyła zapomnieć o targających nią rozterkach.
– Było. Na Ukrainie.
– To szybko załatwili sprawę. – Wojciech pokręcił głową.
– Nawet bardzo szybko, dlatego jest to podejrzane. Podobno sprawa była ewidentna, ja jednak nie wierzę. Rodzice Moniki też nie wierzą."