Wątek Edwarda - przeszczep wątroby.

[Edward]

Kochani,

ja po długiej przerwie i znowu niemerytorycznie.

28, 29 i 30 listopada byłem w Warszawie. W ostatnim dniu (środa) miałem wizytę w klinice przy Banacha, a w poniedziałek, na cmentarzu w Marysinie Wawerskim, pożegnałem ciocię Jadwigę (97) - moją matkę chrzestną. Swoim odejściem ciocia sprawiła, że po pół wieku nawiązałem ponowny kontakt z warszawską rodziną ze strony taty.

Trudno, nawet bardzo, było rozpoznać kuzynów, których twarze, jako dwudziestolatków, zachowałem w pamięci. Oni, w stosunku do mnie, też mieli z tym problem.

Po pogrzebie spotkaliśmy się na obiedzie. Słowo stypa źle się kojarzy, jednak ja, chociaż byłem na kilku, nie mam o nich negatywnych opinii. Lata niewidzenia się są okazją do  wspomnień, także o tej osobie, którą się właśnie pożegnało.
Nie inaczej było po pożegnaniu cioci Jadwigi. Jedna historia ubawiła mnie tak bardzo, że włączyłem ją do piątego tomu Kresowej opowieści. Ten fragment Wam zacytuję. Mogę to zrobić, bo nie podpisałem jeszcze umowy z wydawnictwem.

Teraz kilka słów wprowadzenia.
Wojciech i Anna - bohaterowie tomu czwartego, mieszkają na wsi. Od czasu do czasu odwiedza ich pan Kazimierz, opowiadając o ciekawostkach z życia wsi.
Pan Kazimierz ma jedynie wykształcenie podstawowe i jest ofiarą ustrojowej transformacji. Spółdzielnia produkcyjna, w której był panem, zbankrutowała, a on, z kilkoma kolegami spędza czas głównie pod sklepem racząc się marnymi, ale tanimi, napojami z procentami.
Jeśli tom piąty zostanie wydany i zdarzy się Wam wziąć go do ręki, to musicie wiedzieć, że wszystkie historyjki opowiedziane przez pana Kazimierza zdarzyły się naprawdę.

W tym fragmencie ciocia Jadwiga, to siostra Juszczykowej.    

===

     - Te pana opowiadania o naszej sąsiadce śmieszą i smucą jednocześnie. – Wojciech podsumował kolejną historię opowiedzianą przez pana Kazimierza. – Patrząc z boku, to śmiać się chce, ale przecież baran mógł Juszczykową zabić.
     - A gdzie tam, panie Wojciechu – pan Kazimierz energicznie zaprotestował. – Ona z takiej jest rodziny, w której na baby nie ma mocnych. Taki przykład panu podam. Kiedyś, jak jeszcze Juszczyk żył, to nam opowiadał, że Juszczykowa siostrę w Warszawie ma, a ona syna i córkę. Ja tam się na krewnych nie wyznaję, ale te dzieci, to też dla Juszczykowej jest jakaś rodzina.
     - Nawet nie taka daleka – Anna pospieszyła z wyjaśnieniem. – Dla niej, to siostrzeniec i siostrzenica. Takie łączy ich pokrewieństwo.
     - I ten siostrzeniec, jak pani mówi, w Warszawie mieszka, w takim miejscu, co się nazywa Wesoła –pan Kazimierz kontynuował przerwany wątek. - Juszczyk mówił, że jego dom obok lasu stoi, bo tam jakiś duży las jest.
     - To prawda – tym razem Wojciech pospieszył z wyjaśnieniem. – Pan Juszczyk prawdopodobnie mówił o Lesie Sobieskiego. W Warszawie jedynie Las Kabacki jest od niego większy.
     - I w tym lesie takie miejsce jest, gdzie tylko zwierzyna wejść może – pan Kazimierz opowiadał dalej. – Tak Juszczyk mówił, a jemu Juszczykowej siostrzeniec. I to dla zwierzyny miejsce ogrodzili siatką na podmurówce z trzech stron, a z jednej tylko drewniane żerdzie dali, żeby zwierzyna przejść mogła, a ludzie żeby wiedzieli, że wejść nie wolno.
     - Bo w tym lesie jest rezerwat przyrody – doprecyzował Wojciech.
     - Razu jednego ten siostrzeniec, a Janusz miał na imię, patrzy, a jego matka z laseczką idzie. Zgarbiona, bo w krzyżu skoliozę miała. Ciemno robiło się już, jak do syna domu weszła. On się za głowę złapał, jak ją zobaczył. Cała w ziemi była, oblepiona od butów, aż do czubka głowy, jakby ją w ziemi bez trumny pochowali i z grobu wyciągli.
     - Co stało się? - On pyta, a ona, że klucze zgubiła i chce od niego pożyczyć i żeby do domu ją odwiózł, bo ciemno, a dom daleko.            Chłop klucze dał i za jakiś czas się dowiedział, jak naprawdę było, a było tak.
     Siostra Juszczykowej na bazar Szembeka autobusem pojechała, a tam grzyb na grzybie – tak dużo grzybów zobaczyła. Ona lubiała grzyby, ale kupić nie chciała. Pomyślała, że jak wysyp jest, to do lasu na zbieranie iść się należy. Do domu wróciła, laseczkę wzięła i w inny autobus wsiadła, taki, co blisko lasu jedzie. Do lasu poszła, grzyby cały dzień zbierała i na koniec pobłądziła kobita. Wyjść chce, a tu siatka. Idzie dalej, a tu znowu siatka. Kobita krzyż chory miała i przez siatkę przeleźć nie mogła, to krzyczeć zaczęła, ale nikogo nie było, bo wejść nie wolno. Siostra Juszczykowej usiadła i pomyślała, że laseczką podkop zrobi i pod podmurówką przejdzie. I tak zrobiła. Nie pamiętała, jak długo kopać jej przyszło. Na pewno długo, bo korzenie od drzew były i przeszkadzały, ale na koniec przelazła, a dziewięćdziesiąt roków miała. Jak przełaziła, to klucze od domu zgubiła i od syna pożyczyć musiała. Nie, baran Juszczykowej zabić by nie dał rady. Takie twarde ludzie to są, co przed wojną się rodzili. Ale na mnie już czas - pan Kazimierz pożegnał się i wyszedł.

Edward