18.11.2021, 06:54:37
Moi Drodzy.
Wielki Słownik Języka Polskiego podaje, że określenie „szwarc, mydło i powidło” oznacza „zbiór elementów z wielu niepasujących do siebie dziedzin”. Od początków istnienia tego forum takim zbiorem jest mój wątek.
Forum jest miejscem wymiany informacji na konkretny temat. To forum zajmuje się problemami wynikającymi z faktu, że nam/naszym partnerom przytrafił się rak prostaty. Problemami jedynie medycznej natury, a przecież one rzutują na całe nasze życie i zabierają cząstkę jego radosnej strony. Tymi pozamedycznymi problemami z reguły się nie dzielimy. Zachowujemy je dla siebie, ewentualnie dla naszych rodzin, broniąc w ten sposób swojej prywatności, której i tak chronią nasze pseudonimy.
Tą cząstką prywatności, wręcz intymności, o której czasem piszemy na forum, jest nasza obawa związana z mającym nastąpić badaniem PSA. Jest nią też niepokój i pytanie, ‘co dalej’, gdy ten wynik znacząco odbiega od oczekiwanego. Dodatkowo stresuje nas covidowa rzeczywistość, chociaż powszechnie dostępne szczepienia ten stres powinny jednak ograniczać.
Ja, oprócz ww., mam dodatkowe powody do obaw. Co kwartał badany mam poziom AFP, który mówi, czy rak wątroby nie wraca. Mam też wykonywanych szereg badań pozwalających stwierdzić, czy nie zaczął się proces odrzucenia przeszczepionej wątroby, a stosowane w tym celu leki immunosupresyjne w znaczący sposób nie upośledzają pracy innych organów.
Z reguły upośledzają, stąd dodatkowe leki i zalecenia odnośnie diety i trybu życia, by kreatynina, morfologia krwi, glukoza, ciśnienie itp. zbytnio nie przekraczały referencyjnych zakresów. Leki immunosupresyjne powodują u mnie problemy ze wzrokiem, powstawanie ropnych wyprysków na głowie, a przede wszystkim nie pozwalają na wytworzenie covidowych przeciwciał.
Z racji wieku (73) i czynników, które wymieniłem, mam świadomość, że ostatni wiraż za mną, a przede mną ostatnia prosta i meta. Możecie wierzyć lub nie, ale ta świadomość wpływa na moją codzienność. Już tak chętnie nie odkładam różnych spraw ‘na jutro’, ale staram się je wykonywać na bieżąco. Intensyfikuję też prace związane z pisaniem.
W lutym powinien się ukazać czwarty tom „Kresowej opowieści”, o podtytule „Anna”. Sprawy redakcji/korekty tekstu są już domknięte, aktualnie projektowana jest okładka i czynione są próby pozyskania patronów medialnych.
Domykam też fabułę piątego tomu, a cały przyszły rok zamierzam przeznaczyć na pisanie. W założeniu miał to być tom ostatni, ale życie potrafi nas zaskakiwać.
Moja beletrystyka, to jakby fabularyzowany dokument. W fabułę powieści wkomponowane są prawdziwe zdarzenia, sytuacje i osoby, bądź też są one inspiracją do mojej własnej interpretacji, ale w maksymalnym stopniu zbliżonej do oryginału. Fikcją jest jedynie takie poprowadzenie akcji, aby łączyła ona te zdarzenia, czasem odległe od siebie, co do miejsca i czasu, oraz była interesująca dla czytelnika.
Celem nadrzędnym moich powieści jest obiektywne przedstawienie historycznych relacji polsko-ukraińsko-żydowskich, pokazanie tragicznego losu zwykłych ludzi wplątanych w wydarzenia, których nie chcieli i na które nie mieli wpływu oraz zachowanie pamięci o zbrodni ludobójstwa dokonanej na polskiej ludności cywilnej przez ukraińskich nacjonalistów, a także o Holokauście.
W pierwszym tomie „Kresowej opowieści” („Michał”) jest fragment opisujący ucieczkę trzech chłopców (14-16 lat) z zajętej przez Rosjan Polski do Rumunii. To działo się w grudniu 1939 roku, na Pokuciu (południowa część województwa stanisławowskiego), a chłopcy uciekali przez graniczny Czeremosz do rumuńskiej (wtedy) Bukowiny. Udało się tylko jednemu z nich, a jego pamiętnik dwa tygodnie temu przysłała mi osoba, która przeczytała „Michała”.
Żona dużo czyta. Z racji Covida i zawieszenia kontaktów z dziećmi i wnukami praktycznie codziennie. Nie jest to tzw. literatura kobieca, ale pozycje ambitne, często nagrodzone lub polecane przez krytyków. Przeczytała też wspomniany pamiętnik i jest pod ogromnym wrażeniem wojennych i powojennych losów jego autora. Wrażeniem większym, niż wywarły na niej przeczytane powieści.
Pamiętnik jest napisany prostym językiem z pozycji narratora. Błędów ortograficznych jest w nim więcej niż dobrze napisanych wyrazów, ale fabuła powala na kolana.
Fantazja czternastolatka, który podając rok urodzenia nie 1925, ale 1923, dostał się finalnie do wojska i przez Rumunię, Turcję, Palestynę wylądował w Egipcie, a później brał udział w walkach pod Tobrukiem i Monte Cassino sprawiła, że jego przygody (przed tymi walkami) przebijają to, czego doświadczył Franek Dolas w filmie „Jak rozpętałem drugą wojnę światową”.
Monte Cassino i powojenne losy w Kanadzie, to już tragiczna część pamiętnika. W niej uśmiech pojawia się rzadko i to wyłącznie za sprawą rogatej duszy jego autora.
Gdybym napisał tom szósty, to miałby podtytuł „Józio”. Nie „Józef”, ale właśnie „Józio”. Tylko, czy zdążę to zrobić? Czy potrafię?
--------
Rozpoczyna się ósmy dzień samokwarantanny i, jak na razie, nic złego się nie dzieje.
Pozdrawiam
Edward
Wielki Słownik Języka Polskiego podaje, że określenie „szwarc, mydło i powidło” oznacza „zbiór elementów z wielu niepasujących do siebie dziedzin”. Od początków istnienia tego forum takim zbiorem jest mój wątek.
Forum jest miejscem wymiany informacji na konkretny temat. To forum zajmuje się problemami wynikającymi z faktu, że nam/naszym partnerom przytrafił się rak prostaty. Problemami jedynie medycznej natury, a przecież one rzutują na całe nasze życie i zabierają cząstkę jego radosnej strony. Tymi pozamedycznymi problemami z reguły się nie dzielimy. Zachowujemy je dla siebie, ewentualnie dla naszych rodzin, broniąc w ten sposób swojej prywatności, której i tak chronią nasze pseudonimy.
Tą cząstką prywatności, wręcz intymności, o której czasem piszemy na forum, jest nasza obawa związana z mającym nastąpić badaniem PSA. Jest nią też niepokój i pytanie, ‘co dalej’, gdy ten wynik znacząco odbiega od oczekiwanego. Dodatkowo stresuje nas covidowa rzeczywistość, chociaż powszechnie dostępne szczepienia ten stres powinny jednak ograniczać.
Ja, oprócz ww., mam dodatkowe powody do obaw. Co kwartał badany mam poziom AFP, który mówi, czy rak wątroby nie wraca. Mam też wykonywanych szereg badań pozwalających stwierdzić, czy nie zaczął się proces odrzucenia przeszczepionej wątroby, a stosowane w tym celu leki immunosupresyjne w znaczący sposób nie upośledzają pracy innych organów.
Z reguły upośledzają, stąd dodatkowe leki i zalecenia odnośnie diety i trybu życia, by kreatynina, morfologia krwi, glukoza, ciśnienie itp. zbytnio nie przekraczały referencyjnych zakresów. Leki immunosupresyjne powodują u mnie problemy ze wzrokiem, powstawanie ropnych wyprysków na głowie, a przede wszystkim nie pozwalają na wytworzenie covidowych przeciwciał.
Z racji wieku (73) i czynników, które wymieniłem, mam świadomość, że ostatni wiraż za mną, a przede mną ostatnia prosta i meta. Możecie wierzyć lub nie, ale ta świadomość wpływa na moją codzienność. Już tak chętnie nie odkładam różnych spraw ‘na jutro’, ale staram się je wykonywać na bieżąco. Intensyfikuję też prace związane z pisaniem.
W lutym powinien się ukazać czwarty tom „Kresowej opowieści”, o podtytule „Anna”. Sprawy redakcji/korekty tekstu są już domknięte, aktualnie projektowana jest okładka i czynione są próby pozyskania patronów medialnych.
Domykam też fabułę piątego tomu, a cały przyszły rok zamierzam przeznaczyć na pisanie. W założeniu miał to być tom ostatni, ale życie potrafi nas zaskakiwać.
Moja beletrystyka, to jakby fabularyzowany dokument. W fabułę powieści wkomponowane są prawdziwe zdarzenia, sytuacje i osoby, bądź też są one inspiracją do mojej własnej interpretacji, ale w maksymalnym stopniu zbliżonej do oryginału. Fikcją jest jedynie takie poprowadzenie akcji, aby łączyła ona te zdarzenia, czasem odległe od siebie, co do miejsca i czasu, oraz była interesująca dla czytelnika.
Celem nadrzędnym moich powieści jest obiektywne przedstawienie historycznych relacji polsko-ukraińsko-żydowskich, pokazanie tragicznego losu zwykłych ludzi wplątanych w wydarzenia, których nie chcieli i na które nie mieli wpływu oraz zachowanie pamięci o zbrodni ludobójstwa dokonanej na polskiej ludności cywilnej przez ukraińskich nacjonalistów, a także o Holokauście.
W pierwszym tomie „Kresowej opowieści” („Michał”) jest fragment opisujący ucieczkę trzech chłopców (14-16 lat) z zajętej przez Rosjan Polski do Rumunii. To działo się w grudniu 1939 roku, na Pokuciu (południowa część województwa stanisławowskiego), a chłopcy uciekali przez graniczny Czeremosz do rumuńskiej (wtedy) Bukowiny. Udało się tylko jednemu z nich, a jego pamiętnik dwa tygodnie temu przysłała mi osoba, która przeczytała „Michała”.
Żona dużo czyta. Z racji Covida i zawieszenia kontaktów z dziećmi i wnukami praktycznie codziennie. Nie jest to tzw. literatura kobieca, ale pozycje ambitne, często nagrodzone lub polecane przez krytyków. Przeczytała też wspomniany pamiętnik i jest pod ogromnym wrażeniem wojennych i powojennych losów jego autora. Wrażeniem większym, niż wywarły na niej przeczytane powieści.
Pamiętnik jest napisany prostym językiem z pozycji narratora. Błędów ortograficznych jest w nim więcej niż dobrze napisanych wyrazów, ale fabuła powala na kolana.
Fantazja czternastolatka, który podając rok urodzenia nie 1925, ale 1923, dostał się finalnie do wojska i przez Rumunię, Turcję, Palestynę wylądował w Egipcie, a później brał udział w walkach pod Tobrukiem i Monte Cassino sprawiła, że jego przygody (przed tymi walkami) przebijają to, czego doświadczył Franek Dolas w filmie „Jak rozpętałem drugą wojnę światową”.
Monte Cassino i powojenne losy w Kanadzie, to już tragiczna część pamiętnika. W niej uśmiech pojawia się rzadko i to wyłącznie za sprawą rogatej duszy jego autora.
Gdybym napisał tom szósty, to miałby podtytuł „Józio”. Nie „Józef”, ale właśnie „Józio”. Tylko, czy zdążę to zrobić? Czy potrafię?
--------
Rozpoczyna się ósmy dzień samokwarantanny i, jak na razie, nic złego się nie dzieje.
Pozdrawiam
Edward