27.05.2021, 09:55:50
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 27.05.2021, 10:08:58 przez Edward.)
(24.05.2021, 23:50:53)Dunolka napisał(a): No właśnie - bardzo jestem ciekawa, jak zostanie rozwiązany problem braku przeciwciał po szczepionce.
Są prowadzone już jakieś badania kliniczne, wie ktoś?
Cytat:Dzieciaki będą miały 2800 mkw. ogrodzonego terenu, pięciometrową huśtawkę, trampolinę, przyczepę kempingową i przede wszystkim siebie. Takie rozwiązanie wydaje się być dla mnie bezpieczne.
Jeśli w grupie są przynajmniej dwie dziewczynki, to będą się kłócić, jeśli co najmniej dwaj chłopcy - to będą się bić cały dzień. Czyli o nudzie nie ma mowy. Tobie wypada zachować zimną krew.
PS. Z tą zimną krwią, to czasem trudno bywa. Wczoraj 4-letni kolega wnuka, spytał mnie, czy gdy byłam mała,
to spotykałam w lesie dinozaury. Niby wiem, że młódką nie jestem, ale bez przesady.
Nic nie wiem, o badaniach klinicznych osób, które nie odpowiedziały pozytywnie na szczepionkę. Gdyby takie były, to z chęcią bym do nich przystąpił. Już dzisiaj wziąłbym Astra Zenekę lub J&J, gdyby była taka możliwość.
Będą w grupie dwie dziewczynki i dwóch chłopców, ale cała czwórka bardzo się lubi i problemów, o których piszesz, dotąd nie było. Być może wszystko jest przede mną
A na te dinozaury, to Ty polowałaś?
. Pani Ewa Kopacz twierdziła, że ludzie rzucali w nie kamieniami!===
Żeglowanie na Jeziorze Powidzkim zaczęliśmy w 1994 roku. Późno. Miałem wtedy 46 lat, a zwykle w tym wieku po fascynacjach wodą i wiatrem mających swój początek w okresie szkoły średniej lub studiów zostają już tylko wspomnienia. Nie zdarza się często, by tę pasję kontynuować do późnej starości.
Wtedy, w tym 1994 roku poznaliśmy starszego pana, któremu rodzina podrzucała na wakacje czworo wnuków w wieku 5-10 lat. Dziadek dobiegał siedemdziesiątki, miał drewnianą „Omegę”, a wnukom zaordynował iście wojskową dyscyplinę.
Wypływali na jezioro po śniadaniu, wszyscy w kamizelkach asekuracyjnych i z prowiantem, a wracali późnym popołudniem. Gdy od brzegu dzieliło ich kilka metrów, dziadek pozwalał wskakiwać wnukom do głębokiej wody. Dzieci robiły to z entuzjazmem, bo kapoki utrzymywały ich na powierzchni.
46 lat, to już z tzw. ‘górki’, ale wydawało się, że do mety jeszcze daleko. Pomyślałem wtedy, że swoją przygodę z żaglami zakończę w wieku 75 lat, że moi chłopcy (16 i 13 lat) zadbają o wnuki, i że też będę miał okazję je szkolić. Nie do końca jednak tak się stało.
Jest wprawdzie czwórka wnuków, mają 7-9 lat, ale do tego, by woda i wiatr zaczęły je fascynować, jeszcze kilku lat brakuje, a mi do siedemdziesiątki piątki już tylko dwóch. Wnuków więc nie będę szkolił.
Kwalifikacje do przeszczepu wątroby i sam przeszczep zabrały mi dwa sezony, COVID zabrał trzeci. Brak odporności na tego wirusa, konieczność korzystania ze wspólnych sanitariatów i nieuniknione mijania się z innymi turystami zmusiły do poważnego zastanowienia się nad definitywnym zakończeniem żeglowania. Szkoda mi jednak było czegoś, co zapewniało letnią przygodę przez ostatnie ćwierć wieku.
Doposażyłem przyczepę. Uznałem, że czerwiec będzie najbezpieczniejszym miesiącem, i że koniec, to jeszcze nie w tym roku. Wanda miała szereg wątpliwości, ale …
We wtorek zawieźliśmy przyczepę na pole biwakowe nad Jeziorem Powidzkim! Pole puste, jedynie obsługa naprawiała sanitariaty, podłączała prąd i kosiła trawę przygotowując to miejsce do sezonu.
Zmarzliśmy okropnie z powodu silnego wiatru wiejącego od jeziora. Wieczorna toaleta przy 13 stC w przedsionku nie należała do przyjemnych, a i 20 stC w przyczepie, mimo ciągle włączonego grzejnika, nie pozwalało szybko o zimnie zapomnieć. Właśnie chłód i przelotne opady sprawiły, że z zaplanowanych trzech dni nad jeziorem spędziliśmy tylko jeden i od wczoraj jesteśmy w domu.
8 czerwca mam wizytę w poradni transplantacyjnej w Warszawie, a 10 czerwca planujemy powrót nad jezioro, ale już z „Kornikiem”. Zakończymy żeglowanie przed właściwym sezonem, który zawsze zaczyna się tydzień po końcu roku szkolnego.
Trwaj przygodo, póki sił jeszcze trochę zostało.
Ahoj!