25.12.2019, 16:08:20
Moi drodzy,
Święta, to czas relaksu i odpoczynku po okresie intensywnych przygotowań. Za oknem plucha, jesień raczej niż zima, więc dom, kot na kolanach, książka lub telewizja.
Miałem ambitne plany powrotu do pisania IV tomu, ale skończyło się to czymś zupełnie innym.
Z koleżankami i kolegami ze studiów, które ukończyliśmy 46 lat temu, spotykamy się regularnie. Najpierw co pięć lat, później co trzy, a ostatnio co dwa - wiadomo, czas.
Chociaż tak dawno pożegnaliśmy uczelniane mury (130 osób), to na majowym zjeździe była nas pełna siedemdziesiątka. To dużo, a nawet bardzo dużo.
Życzenia świąteczne z wnukami, jakie opublikowałem na forum, wysłałem też koleżankom i kolegom ze studiów. Oni też je składali i czasem komentowali. To wszystko sprawiło, że nie IV tom dzisiaj pisałem, ale Opowieść wigilijną - dla kolegów ze studiów i do Waszej wiadomości.
Jeśli nie razi Was fabuła absurdu, jeśli do spraw poważnych jesteście w stanie podejść na luzie, to zapraszam do lektury.
Edward
---
Opowieść wigilijna
Kochani,
Wystukuję ten tekst mając obie ręce w gipsie, a stan ten zawdzięczam naszemu Koledze Rysiowi. Tak, Rysiowi właśnie, temu totalnemu opozycjoniście, tej mordzie zdradzieckiej, że zacytuję klasyka. Mówicie, że z tymi określeniami jadę po bandzie? W takim razie znowu klasyk, a raczej klasyczka: jemu się to po prostu należało! Ale po kolei.
Święta, to czas składania życzeń. Lubimy je otrzymywać, chociaż z wysyłaniem jest dużo gorzej. Wielu z Was się jednak w tym roku zmobilizowało - Zbyszek i ja też. Zbyszek do życzeń dołączył zdjęcie córki, a ja wnuków.
Kiedy życzenia dotarły do Rysia, to duszę detektywa w nim obudziły. Nasz Kolega zaczął poddawać w wątpliwość dość istotne dla każdego mężczyzny sprawy.
Zbyszkowi Rysio odpowiedział tak:
„Zbyszku nie odczytuję podobieństwa tej pięknej kobiety do Ciebie. Czy na pewno to Twoje dzieło?”
Jestem przekonany, że podczas najbliższego Zjazdu Rysia czeka solówa, ale rację muszę mu przyznać – córka Zbyszka rzeczywiście jest piękną dziewczyną. Zbyszku, gratuluję!
Mój mail doczekał się takiego komentarza:
„Z tymi wnukami to trzeba by było zbadać linię genealogiczną. Czy to aby Twoja Edku zasługa?”.
Nie obraziłem się, chociaż podświadomie odkryłem drugie, a może i trzecie dno intencji Rysia.
- Spójrz obiektywnie do lustra – zdawał się mówić w podtekście - przecież w tych pięknych mikołajkach nie widać ani jednego twojego genu.
Spojrzałem w lustro obiektywnie, a nawet subiektywnie i … przyznałem Rysiowi rację. Niestety nie zachowałem instynktu samozachowawczego i tekst Rysia odczytałem żonie, która przygotowywała galaretę z nóżek.
Żona przez dwa dni zdążyła już upiec cztery rodzaje ciast, zrobić pierogi ruskie, pierogi z kapustą i grzybami, karczek, bigos i warzywną sałatkę. Jej kondycja fizyczna i psychiczna dawno legły w gruzach, a wieloletnie pożycie małżeńskie nauczyło mnie, że zadanie w takiej chwili pytania w rodzaju ‘po co to wszystko?’, albo ‘kto to zje?’ groziło poważniejszymi konsekwencjami niż zapalenie papierosa podczas tankowania benzyny. Skutki maila Rysia były o niebo większe.
Ku mojemu zdziwieniu Szpitalny Oddział Ratunkowy świecił pustkami. Żadnego pacjenta, nic, zupełnie nic. Jedynie przez otwarte drzwi pomieszczenia z napisem BRUDOWNIK dochodziły odgłosy libacji. No, takie odniosłem wrażenie, chociaż miejsce i czas wykluczały tego rodzaju przypuszczenia.
- Czego? – postawny facet w pomarańczowym kombinezonie z napisem RATOWNIK MEDYCZNY zadał konkretne, chociaż mało taktowne, pytanie, kiedy po trzykrotnym pukaniu bez odpowiedzi lekko uchyliłem drzwi.
- Chyba mam złamanie – odpowiedziałem z grymasem bólu na twarzy, z trudem unosząc prawą rękę, której połowa kości przedramienia tworzyła z drugą połową kąt prosty.
- Opłatek mamy, niech pan poczeka – odpowiedział jego kolega trzymając za kolano rejestratorkę.
- Wyżej jest …
- Ty świntuszku – rejestratorka splotła dłonie na ramieniu ratownika i pocałowała go w policzek. – No, sprawdź, co jest wyżej.
- Wyżej jest gabinet zabiegowy – kontynuował ratownik niezrażony propozycją rejestratorki. – Tam powinni pana przyjąć. My możemy za jakieś trzy godziny. Opłatek, sam pan rozumie.
Rozumiałem. Aż za dobrze rozumiałem widząc Pana Tadeusza w dwóch trzecich pełnego i Finlandię do połowy pustą. W tej sytuacji trzy godziny wydały mi się zbyt optymistyczną prognozą.
Wyżej był gabinet zabiegowy, ale zamknięty. Kartka na drzwiach informowała, że z powodu grypy wszystkie zabiegi zostają odwołane do odwołania. Odwołanie potwierdziła znudzona pielęgniarka i chcąc nie chcąc wróciłem na SOR. Ze mną zeszła też pielęgniarka i dołączyła do opłatkowiczów.
Prawdopodobnie jej przyjście sprawiło, że spotkanie opłatkowe nabrało tempa. Po godzinie butelki były puste, a postawny ratownik zaintonował kolędę ‘Przybieżeli do Betlejem’.
Niestety nastrój braterskiej jedności i świątecznego pojednania prysł już na początku śpiewu z powodu różnicy zdań na temat, kto przybieżył do Betlejem. Postawny ratownik i pielęgniarka obstawiali żołnierzy, a drugi ratownik i siedząca na jego kolanach rejestratorka - harcerzy.
Po kwadransie bezowocnego poszukiwania consensusu nieśmiało zaproponowałem pasterzy i ku mojemu zdziwieniu propozycja została przyjęta. Przy okazji przypomniałem o swoim istnieniu, co zarejestrował w dość zachwianej promilowo pamięci postawny ratownik pytając powtórnie, dlaczego im przeszkadzam? Nie odpowiedziałem mając nadzieję, że po odśpiewaniu kolędy zajmą się wreszcie moją nieszczęsną ręką. Nic jednak z tego nie wyszło, ale tym razem winić mogę wyłącznie siebie.
Kiedy bowiem ratownicy medyczni, rejestratorka i pielęgniarka płynnie przebrnęli przez pasterzy, a lirę zastąpili litrem zauważyłem, chyba przytomnie, że Finlandia ma 0,7 litra i śpiewanie, że pasterze grają skocznie Dzieciąteczku po litrze, delikatnie mówiąc nie jest precyzyjne.
Nastąpiła konsternacja i próba dokładnego określenia, po jakiej ilości zagrali skocznie pasterze. Burza mózgów trwała kwadrans, podano prawidłową wartość, która jednak zdecydowanie burzyła rytm kolędy.
- Niech państwo zostaną przy tym litrze – zaproponowałem zdesperowany czekaniem, które zdawało się nie mieć końca. – Przecież to nie jest takie ważne. Ważna jest moja ręka.
- Jak, dla kogo – rejestratorka wzruszyła ramionami. – Dla mnie ważna jest jego ręka – ponownie cmoknęła ratownika w policzek.
Już nie wtrącałem swoich trzech groszy ani do tekstu kolędy, ani do przebiegu spotkania opłatkowego i cierpliwie czekałem na finał. Muszę przyznać, że była to dobra decyzja.
Po pięciu godzinach cała czwórka chwiejnym krokiem ruszyła mi z pomocą. Pracowali fachowo i nawet zapytali, jaki kolor gipsu sobie życzę. Pytali chyba grzecznościowo, bo nie słuchali moich odpowiedzi ani nieśmiało zgłaszanych uwag, że gipsują zdrową rękę.
- Państwo odwalili fuchę – niemal krzyknąłem, kiedy skończyli. – Mam złamaną prawą rękę, nie lewą. Niestety nie miałem daru przekonywania.
Konsylium, które zebrało się po mojej reklamacji, zaczęło rozważać problem, czy zdrową ręką jest ta, której kość przedramienia od łokcia do nadgarstka biegnie prosto, czy ta, której po drodze zmienia kierunek. Konsylium doszło do prawidłowych wniosków, ale efekt jest taki, że mam zagipsowane obie ręce. Gipsu ze zdrowej mi bowiem nie zdjęto tłumacząc się wdrożonym systemem jakości ISO, którego procedury przewidują tę czynność dopiero po pięciu tygodniach.
Wesołych Świąt.
Święta, to czas relaksu i odpoczynku po okresie intensywnych przygotowań. Za oknem plucha, jesień raczej niż zima, więc dom, kot na kolanach, książka lub telewizja.
Miałem ambitne plany powrotu do pisania IV tomu, ale skończyło się to czymś zupełnie innym.
Z koleżankami i kolegami ze studiów, które ukończyliśmy 46 lat temu, spotykamy się regularnie. Najpierw co pięć lat, później co trzy, a ostatnio co dwa - wiadomo, czas.
Chociaż tak dawno pożegnaliśmy uczelniane mury (130 osób), to na majowym zjeździe była nas pełna siedemdziesiątka. To dużo, a nawet bardzo dużo.
Życzenia świąteczne z wnukami, jakie opublikowałem na forum, wysłałem też koleżankom i kolegom ze studiów. Oni też je składali i czasem komentowali. To wszystko sprawiło, że nie IV tom dzisiaj pisałem, ale Opowieść wigilijną - dla kolegów ze studiów i do Waszej wiadomości.
Jeśli nie razi Was fabuła absurdu, jeśli do spraw poważnych jesteście w stanie podejść na luzie, to zapraszam do lektury.
Edward
---
Opowieść wigilijna
Kochani,
Wystukuję ten tekst mając obie ręce w gipsie, a stan ten zawdzięczam naszemu Koledze Rysiowi. Tak, Rysiowi właśnie, temu totalnemu opozycjoniście, tej mordzie zdradzieckiej, że zacytuję klasyka. Mówicie, że z tymi określeniami jadę po bandzie? W takim razie znowu klasyk, a raczej klasyczka: jemu się to po prostu należało! Ale po kolei.
Święta, to czas składania życzeń. Lubimy je otrzymywać, chociaż z wysyłaniem jest dużo gorzej. Wielu z Was się jednak w tym roku zmobilizowało - Zbyszek i ja też. Zbyszek do życzeń dołączył zdjęcie córki, a ja wnuków.
Kiedy życzenia dotarły do Rysia, to duszę detektywa w nim obudziły. Nasz Kolega zaczął poddawać w wątpliwość dość istotne dla każdego mężczyzny sprawy.
Zbyszkowi Rysio odpowiedział tak:
„Zbyszku nie odczytuję podobieństwa tej pięknej kobiety do Ciebie. Czy na pewno to Twoje dzieło?”
Jestem przekonany, że podczas najbliższego Zjazdu Rysia czeka solówa, ale rację muszę mu przyznać – córka Zbyszka rzeczywiście jest piękną dziewczyną. Zbyszku, gratuluję!
Mój mail doczekał się takiego komentarza:
„Z tymi wnukami to trzeba by było zbadać linię genealogiczną. Czy to aby Twoja Edku zasługa?”.
Nie obraziłem się, chociaż podświadomie odkryłem drugie, a może i trzecie dno intencji Rysia.
- Spójrz obiektywnie do lustra – zdawał się mówić w podtekście - przecież w tych pięknych mikołajkach nie widać ani jednego twojego genu.
Spojrzałem w lustro obiektywnie, a nawet subiektywnie i … przyznałem Rysiowi rację. Niestety nie zachowałem instynktu samozachowawczego i tekst Rysia odczytałem żonie, która przygotowywała galaretę z nóżek.
Żona przez dwa dni zdążyła już upiec cztery rodzaje ciast, zrobić pierogi ruskie, pierogi z kapustą i grzybami, karczek, bigos i warzywną sałatkę. Jej kondycja fizyczna i psychiczna dawno legły w gruzach, a wieloletnie pożycie małżeńskie nauczyło mnie, że zadanie w takiej chwili pytania w rodzaju ‘po co to wszystko?’, albo ‘kto to zje?’ groziło poważniejszymi konsekwencjami niż zapalenie papierosa podczas tankowania benzyny. Skutki maila Rysia były o niebo większe.
Ku mojemu zdziwieniu Szpitalny Oddział Ratunkowy świecił pustkami. Żadnego pacjenta, nic, zupełnie nic. Jedynie przez otwarte drzwi pomieszczenia z napisem BRUDOWNIK dochodziły odgłosy libacji. No, takie odniosłem wrażenie, chociaż miejsce i czas wykluczały tego rodzaju przypuszczenia.
- Czego? – postawny facet w pomarańczowym kombinezonie z napisem RATOWNIK MEDYCZNY zadał konkretne, chociaż mało taktowne, pytanie, kiedy po trzykrotnym pukaniu bez odpowiedzi lekko uchyliłem drzwi.
- Chyba mam złamanie – odpowiedziałem z grymasem bólu na twarzy, z trudem unosząc prawą rękę, której połowa kości przedramienia tworzyła z drugą połową kąt prosty.
- Opłatek mamy, niech pan poczeka – odpowiedział jego kolega trzymając za kolano rejestratorkę.
- Wyżej jest …
- Ty świntuszku – rejestratorka splotła dłonie na ramieniu ratownika i pocałowała go w policzek. – No, sprawdź, co jest wyżej.
- Wyżej jest gabinet zabiegowy – kontynuował ratownik niezrażony propozycją rejestratorki. – Tam powinni pana przyjąć. My możemy za jakieś trzy godziny. Opłatek, sam pan rozumie.
Rozumiałem. Aż za dobrze rozumiałem widząc Pana Tadeusza w dwóch trzecich pełnego i Finlandię do połowy pustą. W tej sytuacji trzy godziny wydały mi się zbyt optymistyczną prognozą.
Wyżej był gabinet zabiegowy, ale zamknięty. Kartka na drzwiach informowała, że z powodu grypy wszystkie zabiegi zostają odwołane do odwołania. Odwołanie potwierdziła znudzona pielęgniarka i chcąc nie chcąc wróciłem na SOR. Ze mną zeszła też pielęgniarka i dołączyła do opłatkowiczów.
Prawdopodobnie jej przyjście sprawiło, że spotkanie opłatkowe nabrało tempa. Po godzinie butelki były puste, a postawny ratownik zaintonował kolędę ‘Przybieżeli do Betlejem’.
Niestety nastrój braterskiej jedności i świątecznego pojednania prysł już na początku śpiewu z powodu różnicy zdań na temat, kto przybieżył do Betlejem. Postawny ratownik i pielęgniarka obstawiali żołnierzy, a drugi ratownik i siedząca na jego kolanach rejestratorka - harcerzy.
Po kwadransie bezowocnego poszukiwania consensusu nieśmiało zaproponowałem pasterzy i ku mojemu zdziwieniu propozycja została przyjęta. Przy okazji przypomniałem o swoim istnieniu, co zarejestrował w dość zachwianej promilowo pamięci postawny ratownik pytając powtórnie, dlaczego im przeszkadzam? Nie odpowiedziałem mając nadzieję, że po odśpiewaniu kolędy zajmą się wreszcie moją nieszczęsną ręką. Nic jednak z tego nie wyszło, ale tym razem winić mogę wyłącznie siebie.
Kiedy bowiem ratownicy medyczni, rejestratorka i pielęgniarka płynnie przebrnęli przez pasterzy, a lirę zastąpili litrem zauważyłem, chyba przytomnie, że Finlandia ma 0,7 litra i śpiewanie, że pasterze grają skocznie Dzieciąteczku po litrze, delikatnie mówiąc nie jest precyzyjne.
Nastąpiła konsternacja i próba dokładnego określenia, po jakiej ilości zagrali skocznie pasterze. Burza mózgów trwała kwadrans, podano prawidłową wartość, która jednak zdecydowanie burzyła rytm kolędy.
- Niech państwo zostaną przy tym litrze – zaproponowałem zdesperowany czekaniem, które zdawało się nie mieć końca. – Przecież to nie jest takie ważne. Ważna jest moja ręka.
- Jak, dla kogo – rejestratorka wzruszyła ramionami. – Dla mnie ważna jest jego ręka – ponownie cmoknęła ratownika w policzek.
Już nie wtrącałem swoich trzech groszy ani do tekstu kolędy, ani do przebiegu spotkania opłatkowego i cierpliwie czekałem na finał. Muszę przyznać, że była to dobra decyzja.
Po pięciu godzinach cała czwórka chwiejnym krokiem ruszyła mi z pomocą. Pracowali fachowo i nawet zapytali, jaki kolor gipsu sobie życzę. Pytali chyba grzecznościowo, bo nie słuchali moich odpowiedzi ani nieśmiało zgłaszanych uwag, że gipsują zdrową rękę.
- Państwo odwalili fuchę – niemal krzyknąłem, kiedy skończyli. – Mam złamaną prawą rękę, nie lewą. Niestety nie miałem daru przekonywania.
Konsylium, które zebrało się po mojej reklamacji, zaczęło rozważać problem, czy zdrową ręką jest ta, której kość przedramienia od łokcia do nadgarstka biegnie prosto, czy ta, której po drodze zmienia kierunek. Konsylium doszło do prawidłowych wniosków, ale efekt jest taki, że mam zagipsowane obie ręce. Gipsu ze zdrowej mi bowiem nie zdjęto tłumacząc się wdrożonym systemem jakości ISO, którego procedury przewidują tę czynność dopiero po pięciu tygodniach.
Wesołych Świąt.