15.02.2019, 21:08:58
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 15.02.2019, 21:47:04 przez Edward.)
I już w domu!
Wyprawa do Warszawy była w zasadzie udana.
Kuracja sterydowa udrożniła tę operowaną zatokę! Kanalik jest wprawdzie niewiele większy niż grubość szpilki, ale płynu w zatoce nie ma
. To dobra wiadomość, bo o operacji na razie się nie mówi. Mam przez najbliższe 3,5 miesiąca kontynuować lokalną kurację sterydową (krople do nosa), za wszelką cenę wystrzegać się infekcji, która może zniwelować skutki dotychczasowej kuracji i zgłosić się do kontroli 29 maja.
Poradnia transplantacyjna też na plusie. Zmiana jednego z leków immunosupresyjnych obniżyła kreatyninę z 1,33 do 1,14 (górna granica 1,10). Glukoza nieznacznie podwyższona (112), próby wątrobowe wzorowe! Kontrola 31 maja.
Co jakiś czas proszę o wyznaczenie PSA. Dwa dotychczasowe pomiary były poniżej poziomu czułości aparatury (0,006), ale dzisiejszy pokazał 0,010. Niby to niewiele, jednak na wszelki wypadek poprosiłem, aby 31 maja ponownie sprawdzono poziom PSA. Operację miałem 7 lat i 2 miesiące temu więc myślę, że to tylko jakaś chwilowa niedyspozycja aparatury. Sprawdzić jednak trzeba.
Moim zdaniem, wierzącemu jest o wiele trudniej.
To właśnie niewierzący może powiedzieć "trudno, stało się", a czas uleczy jego rany.
Wierzący będzie stale dręczył się pytaniem "dlaczego", będzie się wadził z Panem Bogiem,
bo o ile cierpienie dorosłego można jakoś wytłumaczyć, że kara, że doświadczenie,
to cierpienie małego dziecka tym kategoriom nie podlega.
W przykładzie, który podałem, mój znajomy zachował pełną pokorę i nie wadził się z Panem Bogiem. Był on tak pobożną osobą, że przez myśl mu nawet nie przeszło, że może kwestionować decyzje Absolutu.
Z drugiej strony, zbierając materiały do "Kresowej opowieści" spotkałem się z przypadkami utraty wiary w Boga. Bo jeśli człowiek zadaje człowiekowi śmierć w przeokrutny sposób, jeśli przed oprawcami nie można się uchronić i obronić, to naturalne jest, że prosi się Boga o pomoc. Tej pomocy jednak nie było! Pojedyncze przypadki ocalenia, to raczej dzieło przypadku niż interwencji Boga. I ludzie tracili najbliższych, a z nimi wiarę.
Mówili, że Boga nie ma, a jeśli jest, to ani On dobry, ani miłosierny. Gdyby takim był mówili, to nie pozwoliłby na to, czego z rąk banderowców doświadczali Kresowiacy.
Obrońcy Boga twierdzą, że stworzył On człowieka i dał mu wolną wolę, a człowiek, wiadomo. Jeśli tak, to prosta interpretacja ich słów oznacza, że Bóg powiedział "róbta, co chceta". I tutaj mała dygresja. Tymi słowami usprawiedliwiają oni Boga i jednocześnie nie zostawiają suchej nitki na zwykłym człowieku, który je powtórzył, robiąc przy tym naprawdę dobre rzeczy.
Poza tym sensu życia, jako odpowiedzi na pytanie "po co to wszystko", tym bardziej nie znajdzie, tylko przeniesie je na wyższy poziom. Bo cóż z tego, że spotka bliską osobę na drugim świecie? Co będzie tam z nią robił przez całą wieczność, i "po co" to będzie robił?
Moja sześcioletnia córeczka kiedyś powiedziała:
- Życie wieczne?! To straszne! Można umrzeć z nudów!
W tym rzecz, że już nie można.
Kiedyś Lem napisał opowiadanie o życiu wiecznym, i to był horror!
Nawet tytułu nie chcę pamiętać, takie koszmary mi się po tym śniły.
Jolu,
rozumiem, że podając powyższe przykłady utożsamiasz się z nimi. Jeśli tak, to ciesz się, że żyjesz w XXI wieku, a nie w czasach Wielkiej Inkwizycji, bo stos miałabyś jak w banku! A i teraz masz krechę u wierzących. No bo ludzie chodzą do kościoła, nie grzeszą, a jeśli, to maszerują do konfesjonału, wiodą życie przykładne po to, aby mieć życie wieczne, a Ty mówiąc o nim używasz słów 'nudne', 'horror', 'koszmar'.
Pozdrawiam Cię, Jolu-heretyczko!
[/quote]
Wyprawa do Warszawy była w zasadzie udana.
Kuracja sterydowa udrożniła tę operowaną zatokę! Kanalik jest wprawdzie niewiele większy niż grubość szpilki, ale płynu w zatoce nie ma
. To dobra wiadomość, bo o operacji na razie się nie mówi. Mam przez najbliższe 3,5 miesiąca kontynuować lokalną kurację sterydową (krople do nosa), za wszelką cenę wystrzegać się infekcji, która może zniwelować skutki dotychczasowej kuracji i zgłosić się do kontroli 29 maja.Poradnia transplantacyjna też na plusie. Zmiana jednego z leków immunosupresyjnych obniżyła kreatyninę z 1,33 do 1,14 (górna granica 1,10). Glukoza nieznacznie podwyższona (112), próby wątrobowe wzorowe! Kontrola 31 maja.
Co jakiś czas proszę o wyznaczenie PSA. Dwa dotychczasowe pomiary były poniżej poziomu czułości aparatury (0,006), ale dzisiejszy pokazał 0,010. Niby to niewiele, jednak na wszelki wypadek poprosiłem, aby 31 maja ponownie sprawdzono poziom PSA. Operację miałem 7 lat i 2 miesiące temu więc myślę, że to tylko jakaś chwilowa niedyspozycja aparatury. Sprawdzić jednak trzeba.
(12.02.2019, 00:17:09)Dunolka napisał(a):(10.02.2019, 17:51:19)Edward napisał(a): [quote pid='11978' dateline='1549814632']
Jednak myślę, że nie jest trudniej i dam Ci konkretny przykład.
Dawno, dawno temu, mój znajomy z pracy stracił syna.
...
Głęboka wiara pomogła mu przetrwać najgorszą rzecz jaka może się rodzicom zdarzyć - śmierć własnego dziecka. Dla niewierzącego to niewyobrażalna trauma - on nie ma się czym pocieszyć.
Moim zdaniem, wierzącemu jest o wiele trudniej.
To właśnie niewierzący może powiedzieć "trudno, stało się", a czas uleczy jego rany.
Wierzący będzie stale dręczył się pytaniem "dlaczego", będzie się wadził z Panem Bogiem,
bo o ile cierpienie dorosłego można jakoś wytłumaczyć, że kara, że doświadczenie,
to cierpienie małego dziecka tym kategoriom nie podlega.
W przykładzie, który podałem, mój znajomy zachował pełną pokorę i nie wadził się z Panem Bogiem. Był on tak pobożną osobą, że przez myśl mu nawet nie przeszło, że może kwestionować decyzje Absolutu.
Z drugiej strony, zbierając materiały do "Kresowej opowieści" spotkałem się z przypadkami utraty wiary w Boga. Bo jeśli człowiek zadaje człowiekowi śmierć w przeokrutny sposób, jeśli przed oprawcami nie można się uchronić i obronić, to naturalne jest, że prosi się Boga o pomoc. Tej pomocy jednak nie było! Pojedyncze przypadki ocalenia, to raczej dzieło przypadku niż interwencji Boga. I ludzie tracili najbliższych, a z nimi wiarę.
Mówili, że Boga nie ma, a jeśli jest, to ani On dobry, ani miłosierny. Gdyby takim był mówili, to nie pozwoliłby na to, czego z rąk banderowców doświadczali Kresowiacy.
Obrońcy Boga twierdzą, że stworzył On człowieka i dał mu wolną wolę, a człowiek, wiadomo. Jeśli tak, to prosta interpretacja ich słów oznacza, że Bóg powiedział "róbta, co chceta". I tutaj mała dygresja. Tymi słowami usprawiedliwiają oni Boga i jednocześnie nie zostawiają suchej nitki na zwykłym człowieku, który je powtórzył, robiąc przy tym naprawdę dobre rzeczy.
Poza tym sensu życia, jako odpowiedzi na pytanie "po co to wszystko", tym bardziej nie znajdzie, tylko przeniesie je na wyższy poziom. Bo cóż z tego, że spotka bliską osobę na drugim świecie? Co będzie tam z nią robił przez całą wieczność, i "po co" to będzie robił?
Moja sześcioletnia córeczka kiedyś powiedziała:
- Życie wieczne?! To straszne! Można umrzeć z nudów!
W tym rzecz, że już nie można.
Kiedyś Lem napisał opowiadanie o życiu wiecznym, i to był horror!
Nawet tytułu nie chcę pamiętać, takie koszmary mi się po tym śniły.
Jolu,
rozumiem, że podając powyższe przykłady utożsamiasz się z nimi. Jeśli tak, to ciesz się, że żyjesz w XXI wieku, a nie w czasach Wielkiej Inkwizycji, bo stos miałabyś jak w banku! A i teraz masz krechę u wierzących. No bo ludzie chodzą do kościoła, nie grzeszą, a jeśli, to maszerują do konfesjonału, wiodą życie przykładne po to, aby mieć życie wieczne, a Ty mówiąc o nim używasz słów 'nudne', 'horror', 'koszmar'.
Pozdrawiam Cię, Jolu-heretyczko!
[/quote]