06.02.2019, 07:59:31
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 06.02.2019, 08:19:20 przez Edward.)
Jolu,
moja filozofia nie dotyczy jedynie dużych życiowych projektów. Zasugerowałaś się, że tak jest, ponieważ dałem przykład Barcelony. Dam więc inny.
Wanda od 2010 roku gnębiła mnie z powodu niemalowanego od 2005 roku mieszkania. Zwodziłem ją, podobnie jak z samochodową eskapadą po Europie. Zwodziłem, ponieważ piekielnie nie lubię bałaganu, jaki się z malowaniem wiąże.
W sierpniu 2016, kiedy mój staż na liście oczekujących na przeszczep zbliżał się do trzech miesięcy postanowiłem, że jednak mieszkanie pomaluję, bo przeszczep wątroby, to jednak nie woreczek żółciowy i po nim różnie być może, a nawet już nic być nie może. Malowanie skończyłem dwa dni przed wezwaniem z Banacha.
Z codziennymi sprawami drobniejszymi niż malowanie jest podobnie - przynajmniej staram się, żeby tak było. Nie ma więc chyba między nami nawet tej subtelnej różnicy, o której piszesz.
Wenecja ...
Jeśli sięgniesz po "Nadię", to znajdziesz w niej fragment, w którym akcja toczy się w tym właśnie mieście. W ogóle włoski i chorwacki motyw w III tomie "Kresowej opowieści", to echa naszych samochodowych wyjazdów do tych krajów, a one, to następstwo tego nieszczęsnego zdarzenia z 2005 roku, po którym naszych marzeń postanowiłem nie odkładać na czas nieokreślony.
Sama "Nadia" zbiera skrajne opinie - od totalnej krytyki po stwierdzenia, że to najlepszy z tomów "Kresowej opowieści". To piszę, aby Was uprzedzić, że jej odbiór przez Was też może być skrajnie różny.
A to obszerny fragment mojego udziału w dyskusji nt. "Nadii" na jednym z portali:
"Był rok 2007 i z maszynopisem „Michała” zgłosiłem się do pierwszego potencjalnego wydawcy, którym było Wydawnictwo Dolnośląskie (WD). Z jego ówczesnym redaktorem naczelnym, panem Janem Stolarczykiem, odbyłem dwie godzinne rozmowy. Ta druga była już po recenzji wewnętrznej mojej powieści.
Pan Jan Stolarczyk powiedział, że „Michała” nie wydadzą po negatywnej opinii marketingowców. Ocenili oni, że z racji trudnej tematyki nie uda im się sprzedać powieści w liczbie większej niż 1000 egzemplarzy, co oznacza finansową stratę. W tym miejscu dodam, że przez kilka miesięcy nad wydaniem „Michała” zastanawiało się też Wydawnictwo Literackie. Tam również na negatywnej opinii zaważył głos marketingowców i podobne argumenty, jak w przypadku WD.
- Poruszając w swoich powieściach jakąkolwiek tematykę, - mówił redaktor naczelny WD – musi pan cały czas pamiętać, do jakiej grupy czytelników chce dotrzeć. A struktura rynku czytelniczego wygląda w przybliżeniu tak.
10% mężczyźni, 10% kobiety sięgające po literaturę trudną, 80% kobiety, które preferują lżejsze gatunki literackie.
Podczas wielu spotkań z czytelnikami, a odbyłem ich dotąd blisko siedemdziesiąt (http://www.kresowaopowiesc.pl), pytano mnie o kontynuację „Kresowej opowieści”. Odpowiadałem, że jej nie będzie, że „Michała” i „Julię” musiałem napisać, bo tak nakazywało mi sumienie, ale kontynuacji nie będzie. Nie myślałem o niej przez dwa, trzy lata od premiery „Kresowej opowieści”, jednak w końcu zmieniłem zdanie. Wpłynęły na to dwa czynniki.
Pierwszy to ten, że wiedza o kresowym ludobójstwie nie jest powszechna. Podczas spotkań z czytelnikami, zwłaszcza w tych rejonach Polski, w których nie osiedlili się przesiedleńcy z Kresów, wielu ludzi dopiero ode mnie dowiedziało się, co naprawdę tam się stało.
Z drugiej strony na Ukrainie oficjalnie propaguje się etos OUN/UPA. Okrutnych zabójców naszych rodaków wynosi się na polityczne ołtarze, a uchwalone prawo umożliwia penalizację tych, którzy przypominają o ich zbrodniach.
Świadkowie zbrodni na Kresach już odeszli lub szybko odchodzą. Czasem zostawiają spisane wspomnienia, najczęściej jednak nie, a czas robi swoje. Polityki historycznej naszego wschodniego sąsiada nie zmienimy, więc jedyne co nam pozostaje, to pamięć i próba dotarcia z nią do możliwie szerokiego ogółu społeczeństwa. Powieść jest jedną z tych dróg, tylko od razu rodzi się pytanie, jak tak trudną tematyką zainteresować tych, którzy wolą lżejszą literaturę?
Przystępując do pisania założyłem, że powieść powinno się dobrze czytać, niejako przy okazji dowiadując się o dramacie Kresowiaków z Wołynia i Galicji Wschodniej. Taka była geneza „Nadii”.
Decydując się na współczesny thriller miałem pełną świadomość, że osoby sięgające po literaturę trudną nie zostawią na nim przysłowiowej ‘suchej nitki’. Uznałem jednak, że tę ‘karę’ warto ponieść w imię dotarcia z przekazem o kresowym ludobójstwie, popełnionym przez ukraińskich nacjonalistów, do szerszej opinii publicznej."
Pozdrawiam
Edward
moja filozofia nie dotyczy jedynie dużych życiowych projektów. Zasugerowałaś się, że tak jest, ponieważ dałem przykład Barcelony. Dam więc inny.
Wanda od 2010 roku gnębiła mnie z powodu niemalowanego od 2005 roku mieszkania. Zwodziłem ją, podobnie jak z samochodową eskapadą po Europie. Zwodziłem, ponieważ piekielnie nie lubię bałaganu, jaki się z malowaniem wiąże.
W sierpniu 2016, kiedy mój staż na liście oczekujących na przeszczep zbliżał się do trzech miesięcy postanowiłem, że jednak mieszkanie pomaluję, bo przeszczep wątroby, to jednak nie woreczek żółciowy i po nim różnie być może, a nawet już nic być nie może. Malowanie skończyłem dwa dni przed wezwaniem z Banacha.
Z codziennymi sprawami drobniejszymi niż malowanie jest podobnie - przynajmniej staram się, żeby tak było. Nie ma więc chyba między nami nawet tej subtelnej różnicy, o której piszesz.
Wenecja ...
Jeśli sięgniesz po "Nadię", to znajdziesz w niej fragment, w którym akcja toczy się w tym właśnie mieście. W ogóle włoski i chorwacki motyw w III tomie "Kresowej opowieści", to echa naszych samochodowych wyjazdów do tych krajów, a one, to następstwo tego nieszczęsnego zdarzenia z 2005 roku, po którym naszych marzeń postanowiłem nie odkładać na czas nieokreślony.
Sama "Nadia" zbiera skrajne opinie - od totalnej krytyki po stwierdzenia, że to najlepszy z tomów "Kresowej opowieści". To piszę, aby Was uprzedzić, że jej odbiór przez Was też może być skrajnie różny.
A to obszerny fragment mojego udziału w dyskusji nt. "Nadii" na jednym z portali:
"Był rok 2007 i z maszynopisem „Michała” zgłosiłem się do pierwszego potencjalnego wydawcy, którym było Wydawnictwo Dolnośląskie (WD). Z jego ówczesnym redaktorem naczelnym, panem Janem Stolarczykiem, odbyłem dwie godzinne rozmowy. Ta druga była już po recenzji wewnętrznej mojej powieści.
Pan Jan Stolarczyk powiedział, że „Michała” nie wydadzą po negatywnej opinii marketingowców. Ocenili oni, że z racji trudnej tematyki nie uda im się sprzedać powieści w liczbie większej niż 1000 egzemplarzy, co oznacza finansową stratę. W tym miejscu dodam, że przez kilka miesięcy nad wydaniem „Michała” zastanawiało się też Wydawnictwo Literackie. Tam również na negatywnej opinii zaważył głos marketingowców i podobne argumenty, jak w przypadku WD.
- Poruszając w swoich powieściach jakąkolwiek tematykę, - mówił redaktor naczelny WD – musi pan cały czas pamiętać, do jakiej grupy czytelników chce dotrzeć. A struktura rynku czytelniczego wygląda w przybliżeniu tak.
10% mężczyźni, 10% kobiety sięgające po literaturę trudną, 80% kobiety, które preferują lżejsze gatunki literackie.
Podczas wielu spotkań z czytelnikami, a odbyłem ich dotąd blisko siedemdziesiąt (http://www.kresowaopowiesc.pl), pytano mnie o kontynuację „Kresowej opowieści”. Odpowiadałem, że jej nie będzie, że „Michała” i „Julię” musiałem napisać, bo tak nakazywało mi sumienie, ale kontynuacji nie będzie. Nie myślałem o niej przez dwa, trzy lata od premiery „Kresowej opowieści”, jednak w końcu zmieniłem zdanie. Wpłynęły na to dwa czynniki.
Pierwszy to ten, że wiedza o kresowym ludobójstwie nie jest powszechna. Podczas spotkań z czytelnikami, zwłaszcza w tych rejonach Polski, w których nie osiedlili się przesiedleńcy z Kresów, wielu ludzi dopiero ode mnie dowiedziało się, co naprawdę tam się stało.
Z drugiej strony na Ukrainie oficjalnie propaguje się etos OUN/UPA. Okrutnych zabójców naszych rodaków wynosi się na polityczne ołtarze, a uchwalone prawo umożliwia penalizację tych, którzy przypominają o ich zbrodniach.
Świadkowie zbrodni na Kresach już odeszli lub szybko odchodzą. Czasem zostawiają spisane wspomnienia, najczęściej jednak nie, a czas robi swoje. Polityki historycznej naszego wschodniego sąsiada nie zmienimy, więc jedyne co nam pozostaje, to pamięć i próba dotarcia z nią do możliwie szerokiego ogółu społeczeństwa. Powieść jest jedną z tych dróg, tylko od razu rodzi się pytanie, jak tak trudną tematyką zainteresować tych, którzy wolą lżejszą literaturę?
Przystępując do pisania założyłem, że powieść powinno się dobrze czytać, niejako przy okazji dowiadując się o dramacie Kresowiaków z Wołynia i Galicji Wschodniej. Taka była geneza „Nadii”.
Decydując się na współczesny thriller miałem pełną świadomość, że osoby sięgające po literaturę trudną nie zostawią na nim przysłowiowej ‘suchej nitki’. Uznałem jednak, że tę ‘karę’ warto ponieść w imię dotarcia z przekazem o kresowym ludobójstwie, popełnionym przez ukraińskich nacjonalistów, do szerszej opinii publicznej."
Pozdrawiam
Edward