04.02.2019, 18:07:20
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 04.02.2019, 18:13:03 przez Edward.)
W którymś z postów napisałem, że choćbyśmy z Jolą mieli w jakiejś sprawie identyczne poglądy, to i tak znajdziemy powód do polemiki. No i wywołałem wilka, czyli Jolę, z lasu 
Jest czymś oczywistym, że "dziś" nie oznacza poniedziałku, 4 lutego 2019, a "jutro" wtorku, 5 lutego 2019!!!
Jest czymś oczywistym, że pisząc (Ty, Jolu): "Moja wypowiedź dotyczyła tego, że nie warto niczego odkładać na potem ..." miałaś dokładnie to samo na myśli, co ja twierdząc, że "Warto żyć tak, jakby jutra miało już nie być".
Wanda lubi podróże, ja zresztą też. To 'lubienie' pozostało prawdopodobnie z pierwszych lat małżeństwa, kiedy nie było jeszcze dzieci, a my syrenką dwa razy pojechaliśmy do Bułgarii, a raz do Grecji. Byliśmy na Peloponezie w miejscu, w którym kończyła się droga, najbardziej na południe wysunięta w Europie (oczywiście mówimy o stałym lądzie).
Sentyment do samochodowych podróży pozostał, ale dzieci były przeszkodą w takiej włóczędze, jaką lubimy. Kiedy one były już dorosłe, to ja z kolei zacząłem się migać. Wiadomo, 55+, to nie to samo, co 30-. Wiek mocno dojrzały, to kalkulacje, przewidywania, bagaż życiowych doświadczeń. A to nieznane miasta, a to duży ruch uliczny, a to możliwa awaria samochodu, a to nieprzewidywana choroba, a to dziesiątki innych nieprzyjemnych rzeczy, które mogą się wydarzyć i sprawią, że wymarzone wakacje staną się koszmarem, także finansowym.
Zwodziłem żonę, że tak, że na pewno, że kiedyś ... Tak naprawdę to byłem przekonany, że nigdy.
I przyszedł rok 2005.
Siostra mieszkająca w Kopenhadze w lutym miała pięćdziesiąte urodziny, a szwagier w czerwcu. Oboje w tym roku mieli też okrągłą rocznicę ślubu. Wykombinowali, że spędzą romantyczny tydzień w Barcelonie. Mieli w garści bilety lotnicze i byli częściowo spakowani. Tydzień przed wylotem szwagier wyciął jednak najgorszy z możliwych numerów - wziął i zmarł! Po intensywnym odśnieżaniu, bo to był luty, wrócił blady do mieszkania, zdążył powiedzieć, że mu słabo i upadł. Reanimacja, pogotowie. Przyjechało po pięciu minutach i stwierdziło zgon! Zamiast romantycznej podróży do Hiszpanii, była zupełnie inna uroczystość.
Wkurzyłem się na los! Wkurzyłem się na kruchość ludzkiego życia!
- Wanda, im się nie udało zobaczyć Barcelony, - powiedziałem żonie - ale my ją zobaczymy!
Nasze "dziś" było we wrześniu 2006.
Przez Niemcy, Francję, Andorę, i Hiszpanię dotarliśmy do portugalskiego Aveiro nad Atlantykiem. Byliśmy w Avignon, Carcassonne, Andorze (przełęcz 2407 mnpm), Saragossie, Salamance, kilku miastach portugalskich, w tym w Fatimie, i znowu w hiszpańskiej Sewilli, Maladze, Grenadzie, Almerii, Walencji, Tarragonie, Barcelonie i Gironie. W ciągu miesiąca przejechaliśmy 7800 km i do dzisiaj są to nasze najwspanialsze samochodowe wakacje. Wanda chciałaby powtórki, ale teraz nie jest już ona możliwa.
Tak, Jolu, nasze filozofie życiowe sprowadzają się do tego samego stwierdzenia, że warto żyć tak, jakby jutra miało już nie być, czyli to, co masz zrobić jutro zrób dzisiaj, czyli nie warto niczego odkładać na potem.
Buziaki posyłam, moja Ty oponentko!
Jest czymś oczywistym, że "dziś" nie oznacza poniedziałku, 4 lutego 2019, a "jutro" wtorku, 5 lutego 2019!!!
Jest czymś oczywistym, że pisząc (Ty, Jolu): "Moja wypowiedź dotyczyła tego, że nie warto niczego odkładać na potem ..." miałaś dokładnie to samo na myśli, co ja twierdząc, że "Warto żyć tak, jakby jutra miało już nie być".
Wanda lubi podróże, ja zresztą też. To 'lubienie' pozostało prawdopodobnie z pierwszych lat małżeństwa, kiedy nie było jeszcze dzieci, a my syrenką dwa razy pojechaliśmy do Bułgarii, a raz do Grecji. Byliśmy na Peloponezie w miejscu, w którym kończyła się droga, najbardziej na południe wysunięta w Europie (oczywiście mówimy o stałym lądzie).
Sentyment do samochodowych podróży pozostał, ale dzieci były przeszkodą w takiej włóczędze, jaką lubimy. Kiedy one były już dorosłe, to ja z kolei zacząłem się migać. Wiadomo, 55+, to nie to samo, co 30-. Wiek mocno dojrzały, to kalkulacje, przewidywania, bagaż życiowych doświadczeń. A to nieznane miasta, a to duży ruch uliczny, a to możliwa awaria samochodu, a to nieprzewidywana choroba, a to dziesiątki innych nieprzyjemnych rzeczy, które mogą się wydarzyć i sprawią, że wymarzone wakacje staną się koszmarem, także finansowym.
Zwodziłem żonę, że tak, że na pewno, że kiedyś ... Tak naprawdę to byłem przekonany, że nigdy.
I przyszedł rok 2005.
Siostra mieszkająca w Kopenhadze w lutym miała pięćdziesiąte urodziny, a szwagier w czerwcu. Oboje w tym roku mieli też okrągłą rocznicę ślubu. Wykombinowali, że spędzą romantyczny tydzień w Barcelonie. Mieli w garści bilety lotnicze i byli częściowo spakowani. Tydzień przed wylotem szwagier wyciął jednak najgorszy z możliwych numerów - wziął i zmarł! Po intensywnym odśnieżaniu, bo to był luty, wrócił blady do mieszkania, zdążył powiedzieć, że mu słabo i upadł. Reanimacja, pogotowie. Przyjechało po pięciu minutach i stwierdziło zgon! Zamiast romantycznej podróży do Hiszpanii, była zupełnie inna uroczystość.
Wkurzyłem się na los! Wkurzyłem się na kruchość ludzkiego życia!
- Wanda, im się nie udało zobaczyć Barcelony, - powiedziałem żonie - ale my ją zobaczymy!
Nasze "dziś" było we wrześniu 2006.
Przez Niemcy, Francję, Andorę, i Hiszpanię dotarliśmy do portugalskiego Aveiro nad Atlantykiem. Byliśmy w Avignon, Carcassonne, Andorze (przełęcz 2407 mnpm), Saragossie, Salamance, kilku miastach portugalskich, w tym w Fatimie, i znowu w hiszpańskiej Sewilli, Maladze, Grenadzie, Almerii, Walencji, Tarragonie, Barcelonie i Gironie. W ciągu miesiąca przejechaliśmy 7800 km i do dzisiaj są to nasze najwspanialsze samochodowe wakacje. Wanda chciałaby powtórki, ale teraz nie jest już ona możliwa.
Tak, Jolu, nasze filozofie życiowe sprowadzają się do tego samego stwierdzenia, że warto żyć tak, jakby jutra miało już nie być, czyli to, co masz zrobić jutro zrób dzisiaj, czyli nie warto niczego odkładać na potem.
Buziaki posyłam, moja Ty oponentko!