10.01.2019, 19:23:40
Faktycznie, najlepiej, gdy jest współmałżonek, ale co, jeśli każdy ma swój nowotwór?
Albo jedno Alzhaimera, a drugie demencję?
Albo jedno po udarze, drugie po złamaniu biodra?
Kiedyś seniorem opiekowała się rodzina, ale ta opieka była krótka.
Teraz trwa to czasem 30 lat...
Kto z młodych jest w stanie całkowicie zrezygnować z pracy, z własnego życia rodzinnego,
by zapewnić specjalistyczną opiekę rodzicom, dziadkom?
W Danii dotychczas było to tak, że emerytura (u nich 67 lat dla obu płci) to był czas sprzedaży domu z ogródkiem
i kupna mieszkania w bloku. Gdy sił zaczynało brakować, seniorzy przenosili się do mieszkań z opieką, tzn. mieszkanko samodzielne, ale zapewniona opieka lekarska, pielęgniarska, pomoc przy sprzątaniu, zapewnione posiłki.
Dom opieki to ostatni etap.
Oczywiście, w szczególnych przypadkach niektóre etapy bywały pominięte.
Młodsi wprawdzie nie mieszkają ze starszymi, ale więzi są pielęgnowane.
Moje duńskie wnuki co tydzień chodzą "na kawę" do prababci, która jest ciągle na etapie bloku.
Jeszcze niedawno co miesiąc odwiedzali drugą prababcię, która była już w domu opieki.
Te comiesięczne odwiedziny są moralnym obowiązkiem rodziny, więc w takich domach bywa pełno dzieciaków, dzieją się tam ciekawe rzeczy, chociaż pensjonariusze rzadko kogoś rozpoznają. "Nasza" nie rozpoznawała.
A potem było zwyczajnie - gdy prababcia dostała udaru, służba zdrowia specjalnie się nie przejęła , tylko pozwoliła spokojnie umrzeć.
Dlaczego piszę w czasie przeszłym?
Bo teraz nie wiadomo, jak będzie, coś się w tym mechanizmie zacina.
Niedawno w telewizji głośno było o sprawie wiekowych małżonków, z których jedno miało zaawansowanego Alzhaimera. Żona już nie była już w stanie opiekować się mężem, ale prośby o dom opieki spotykały się z odmową.'
Jaką otrzymała radę?
Aby wziąć rozwód, bo wtedy dom opieki przyznawany jest automatycznie...
Drugi przykład jest z Holandii.
Senior owdowiał, czuł się bardzo źle, poprosił o eutanazję.
Komisja wyraziła zgodę, ale pod jednym warunkiem - eutanazja odbędzie się za rok, ale senior ma spędzić
ten rok w Domu Seniora.
Senior wyraził zgodę. Już po kilku tygodniach odwiedzał wnuki na rowerku, w czapeczce z daszkiem, w dobrym humorze. Po prostu tamte Domy Seniora są dobrze prowadzone.
Minęło kilka lat, o żadnej eutanazji nie ma mowy.
I do tego chyba i my musimy dążyć, aby powstawały dobrze prowadzone Domy Seniora, gdzie pensjonariusze mieliby warunki do prywatności, ale i towarzystwo innych ludzi, gdzie dzieją się ciekawe rzeczy, coś takiego jak Dom w Skolimowie.
Podobny Dom był i w pobliżu naszego miasta, pracowała tam nasza znajoma, bardzo chwaliła, powoływała się na przykład znanych osób, które ten dom wybrały, na przykład pan Stuligrosz.
Ale potem coś się tam popsuło, znajoma buntowała się przeciwko temu, no to ją wyrzucono z pracy.
My najchętniej byśmy zostali w swoim kochanym mieszkanku, tylko jest jeden problem: OSIEM schodów do windy...
Albo jedno Alzhaimera, a drugie demencję?
Albo jedno po udarze, drugie po złamaniu biodra?
Kiedyś seniorem opiekowała się rodzina, ale ta opieka była krótka.
Teraz trwa to czasem 30 lat...
Kto z młodych jest w stanie całkowicie zrezygnować z pracy, z własnego życia rodzinnego,
by zapewnić specjalistyczną opiekę rodzicom, dziadkom?
W Danii dotychczas było to tak, że emerytura (u nich 67 lat dla obu płci) to był czas sprzedaży domu z ogródkiem
i kupna mieszkania w bloku. Gdy sił zaczynało brakować, seniorzy przenosili się do mieszkań z opieką, tzn. mieszkanko samodzielne, ale zapewniona opieka lekarska, pielęgniarska, pomoc przy sprzątaniu, zapewnione posiłki.
Dom opieki to ostatni etap.
Oczywiście, w szczególnych przypadkach niektóre etapy bywały pominięte.
Młodsi wprawdzie nie mieszkają ze starszymi, ale więzi są pielęgnowane.
Moje duńskie wnuki co tydzień chodzą "na kawę" do prababci, która jest ciągle na etapie bloku.
Jeszcze niedawno co miesiąc odwiedzali drugą prababcię, która była już w domu opieki.
Te comiesięczne odwiedziny są moralnym obowiązkiem rodziny, więc w takich domach bywa pełno dzieciaków, dzieją się tam ciekawe rzeczy, chociaż pensjonariusze rzadko kogoś rozpoznają. "Nasza" nie rozpoznawała.
A potem było zwyczajnie - gdy prababcia dostała udaru, służba zdrowia specjalnie się nie przejęła , tylko pozwoliła spokojnie umrzeć.
Dlaczego piszę w czasie przeszłym?
Bo teraz nie wiadomo, jak będzie, coś się w tym mechanizmie zacina.
Niedawno w telewizji głośno było o sprawie wiekowych małżonków, z których jedno miało zaawansowanego Alzhaimera. Żona już nie była już w stanie opiekować się mężem, ale prośby o dom opieki spotykały się z odmową.'
Jaką otrzymała radę?
Aby wziąć rozwód, bo wtedy dom opieki przyznawany jest automatycznie...
Drugi przykład jest z Holandii.
Senior owdowiał, czuł się bardzo źle, poprosił o eutanazję.
Komisja wyraziła zgodę, ale pod jednym warunkiem - eutanazja odbędzie się za rok, ale senior ma spędzić
ten rok w Domu Seniora.
Senior wyraził zgodę. Już po kilku tygodniach odwiedzał wnuki na rowerku, w czapeczce z daszkiem, w dobrym humorze. Po prostu tamte Domy Seniora są dobrze prowadzone.
Minęło kilka lat, o żadnej eutanazji nie ma mowy.
I do tego chyba i my musimy dążyć, aby powstawały dobrze prowadzone Domy Seniora, gdzie pensjonariusze mieliby warunki do prywatności, ale i towarzystwo innych ludzi, gdzie dzieją się ciekawe rzeczy, coś takiego jak Dom w Skolimowie.
Podobny Dom był i w pobliżu naszego miasta, pracowała tam nasza znajoma, bardzo chwaliła, powoływała się na przykład znanych osób, które ten dom wybrały, na przykład pan Stuligrosz.
Ale potem coś się tam popsuło, znajoma buntowała się przeciwko temu, no to ją wyrzucono z pracy.
My najchętniej byśmy zostali w swoim kochanym mieszkanku, tylko jest jeden problem: OSIEM schodów do windy...