30.04.2016, 04:42:22
Kochani!
Kolejny raz dziękuję za słowa otuchy i Waszą wirtualną obecność przy moim szpitalnym łóżku. Kolejny też raz zapewniam, że to psychiczne wsparcie pomaga łatwiej przechodzić przez trudne sytuacje. Tych znowu nie brakowało, a ponieważ od piątku jesteśmy już w domu i mam komputer, a nie smartfon, to mogę więcej o nich napisać.
Ciągle nie mam zgody laryngologa na przeszczep. Termin trzech miesięcy, jaki na jej wydanie sobie rezerwuje, w moim przypadku jest nie do przyjęcia. Po tym czasie mój dobrostan może się skończyć, a ogniska pierwotne, już trzy, mogą przeszczep uniemożliwić. Tylko jedno z nich, to największe, jest poddawane chemii, dwa pozostałe nie i spokojnie sobie rosną. Kolejną kontrolę laryngologiczną mam w najbliższą środę i taką warunkową zgodę muszę uzyskać. Ona zdecyduje o wpisie na krajową listę oczekujących na przeszczep. Trafię na nią z wysokim, jeśli nie najwyższym priorytetem, bo powiedziano mi, że za cztery tygodnie będzie TACE III, chyba że wcześniej zatelefonuje koordynator ds. transplantacji i nakaże stawić się na Banacha w ciągu 4-5 godzin.
Chemia TACE, chociaż należy do terapii paliatywnych, dość skutecznie spowalnia rozrost guza. Dobrym obrazowym pokazaniem zasady jej działania, jest przedstawienie raka, jako drzewa. Pień jest główną tętnicą zasilającą, a konary, gałęzie, gałązki i gałązeczki, to jego unaczynienie. TACE polega na wprowadzeniu cewnika do głównej tętnicy zasilającej, wstrzyknięciu do niej mieszanki lipiodolu i doksyrubicyny (będę nazywał ją ‘chemią’), która z racji mikroskopijnych rozmiarów cząsteczek jest w stanie dotrzeć do najmniejszych naczyń krwionośnych i zaczopowaniu tętnicy. Guz, pozbawiony zasilania i z ‘chemią’ we wnętrzu, powinien się zmniejszyć. Tyle teoria, która mnie przekonuje, ale życie niesie różnego rodzaju niespodzianki.
Lekarz wykonujący TACE I przed sześcioma tygodniami nie znalazł głównej tętnicy zasilającej raka. Tzn. znalazł ją, ale wskutek radiotermoablacji wykonanej we Wrocławiu 11 miesięcy temu była ona zniszczona i nie przez nią rak czerpał odżywcze składniki. Ponieważ niewidoczne było inne źródło zasilania, to w wypisie lekarz napisał, że wstrzyknął niewielką ilość chemii w okolice guza, ale przed TACE II konieczne jest badanie TK, które pokaże, którędy rak się odżywia. TK zrobiono i w miniony wtorek ufnie położyłem się na stole. Po mojej lewej stronie był ogromny monitor (jakieś 70 x 150 cm), na którym lekarz obserwował drogę wprowadzanego cewnika. On sam (lekarz) był po stronie prawej. To, że cewnik porusza się inną drogą wiedziałem po narastającym bólu. Po wprowadzeniu go do głównej tętnicy zasilającej ból osiągnął 4/10 mojej prywatnej skali. Horror zaczął się, kiedy lekarz zaczął wstrzykiwać ‘chemię’. Ból szybko narastał, by w kulminacyjnym momencie osiągnąć wartość 8/10. To wtedy wziąłbym ampułkę z cyjankiem potasu, gdyby była pod ręką.
Pompowany guz uciskał płuca. Mój oddech, wyłącznie ustami, stawał się coraz szybszy i płytszy, a pod koniec zabiegu ustał niemal zupełnie. Próbowałem grać twardziela i nie zakłócać panującej ciszy, ale nie dałem rady! To było naprawdę okropne! W wypisie lekarz napisał, że zaaplikował połowę dawki ‘chemii’ do ‘dorzecza prawej tętnicy wątrobowej’. Gdybym milczał, a nie jęczał, jak bity pies, to pewnie dawka byłaby całkowita, ale ja naprawdę nie mogłem tego wytrzymać!
Wypisano mnie ze szpitala w środę i natychmiast pojawiła się temperatura 37,5 – 38,0 stC. Jak powiedział przez telefon lekarz dyżurny, to dobry objaw świadczący o tym, że ‘chemia’ morduje raka. Przy okazji jednak i mi dawała się chyba we znaki, bo do soboty czułem się tak, jakbym miał temperaturę o 1 stC wyższą. Teraz jest już znacznie lepiej i powoli myślę o środowej konsultacji laryngologicznej. Do Warszawy tym razem pojadę sam i jeszcze tego samego dnia zamierzam powrócić.
I jeszcze wyjaśnienie intensywności bólu. 10/10 miałem tylko raz, jakieś 20 lat temu. Pijany chirurg ściągnął mi wtedy ‘na żywca’ paznokieć z wskazującego palca lewej ręki.
Pozdrawiamy serdecznie
Wanda i Edward
Kolejny raz dziękuję za słowa otuchy i Waszą wirtualną obecność przy moim szpitalnym łóżku. Kolejny też raz zapewniam, że to psychiczne wsparcie pomaga łatwiej przechodzić przez trudne sytuacje. Tych znowu nie brakowało, a ponieważ od piątku jesteśmy już w domu i mam komputer, a nie smartfon, to mogę więcej o nich napisać.
Ciągle nie mam zgody laryngologa na przeszczep. Termin trzech miesięcy, jaki na jej wydanie sobie rezerwuje, w moim przypadku jest nie do przyjęcia. Po tym czasie mój dobrostan może się skończyć, a ogniska pierwotne, już trzy, mogą przeszczep uniemożliwić. Tylko jedno z nich, to największe, jest poddawane chemii, dwa pozostałe nie i spokojnie sobie rosną. Kolejną kontrolę laryngologiczną mam w najbliższą środę i taką warunkową zgodę muszę uzyskać. Ona zdecyduje o wpisie na krajową listę oczekujących na przeszczep. Trafię na nią z wysokim, jeśli nie najwyższym priorytetem, bo powiedziano mi, że za cztery tygodnie będzie TACE III, chyba że wcześniej zatelefonuje koordynator ds. transplantacji i nakaże stawić się na Banacha w ciągu 4-5 godzin.
Chemia TACE, chociaż należy do terapii paliatywnych, dość skutecznie spowalnia rozrost guza. Dobrym obrazowym pokazaniem zasady jej działania, jest przedstawienie raka, jako drzewa. Pień jest główną tętnicą zasilającą, a konary, gałęzie, gałązki i gałązeczki, to jego unaczynienie. TACE polega na wprowadzeniu cewnika do głównej tętnicy zasilającej, wstrzyknięciu do niej mieszanki lipiodolu i doksyrubicyny (będę nazywał ją ‘chemią’), która z racji mikroskopijnych rozmiarów cząsteczek jest w stanie dotrzeć do najmniejszych naczyń krwionośnych i zaczopowaniu tętnicy. Guz, pozbawiony zasilania i z ‘chemią’ we wnętrzu, powinien się zmniejszyć. Tyle teoria, która mnie przekonuje, ale życie niesie różnego rodzaju niespodzianki.
Lekarz wykonujący TACE I przed sześcioma tygodniami nie znalazł głównej tętnicy zasilającej raka. Tzn. znalazł ją, ale wskutek radiotermoablacji wykonanej we Wrocławiu 11 miesięcy temu była ona zniszczona i nie przez nią rak czerpał odżywcze składniki. Ponieważ niewidoczne było inne źródło zasilania, to w wypisie lekarz napisał, że wstrzyknął niewielką ilość chemii w okolice guza, ale przed TACE II konieczne jest badanie TK, które pokaże, którędy rak się odżywia. TK zrobiono i w miniony wtorek ufnie położyłem się na stole. Po mojej lewej stronie był ogromny monitor (jakieś 70 x 150 cm), na którym lekarz obserwował drogę wprowadzanego cewnika. On sam (lekarz) był po stronie prawej. To, że cewnik porusza się inną drogą wiedziałem po narastającym bólu. Po wprowadzeniu go do głównej tętnicy zasilającej ból osiągnął 4/10 mojej prywatnej skali. Horror zaczął się, kiedy lekarz zaczął wstrzykiwać ‘chemię’. Ból szybko narastał, by w kulminacyjnym momencie osiągnąć wartość 8/10. To wtedy wziąłbym ampułkę z cyjankiem potasu, gdyby była pod ręką.
Pompowany guz uciskał płuca. Mój oddech, wyłącznie ustami, stawał się coraz szybszy i płytszy, a pod koniec zabiegu ustał niemal zupełnie. Próbowałem grać twardziela i nie zakłócać panującej ciszy, ale nie dałem rady! To było naprawdę okropne! W wypisie lekarz napisał, że zaaplikował połowę dawki ‘chemii’ do ‘dorzecza prawej tętnicy wątrobowej’. Gdybym milczał, a nie jęczał, jak bity pies, to pewnie dawka byłaby całkowita, ale ja naprawdę nie mogłem tego wytrzymać!
Wypisano mnie ze szpitala w środę i natychmiast pojawiła się temperatura 37,5 – 38,0 stC. Jak powiedział przez telefon lekarz dyżurny, to dobry objaw świadczący o tym, że ‘chemia’ morduje raka. Przy okazji jednak i mi dawała się chyba we znaki, bo do soboty czułem się tak, jakbym miał temperaturę o 1 stC wyższą. Teraz jest już znacznie lepiej i powoli myślę o środowej konsultacji laryngologicznej. Do Warszawy tym razem pojadę sam i jeszcze tego samego dnia zamierzam powrócić.
I jeszcze wyjaśnienie intensywności bólu. 10/10 miałem tylko raz, jakieś 20 lat temu. Pijany chirurg ściągnął mi wtedy ‘na żywca’ paznokieć z wskazującego palca lewej ręki.
Pozdrawiamy serdecznie
Wanda i Edward