01.11.2020, 16:40:46
Jako, że "ten typ tak ma" (jak trafnie określiła to Dunolka), to musiał minąć miesiąc, abym ponownie skrobnął tu coś na forum.
Właśnie jestem świeżo po badaniu PSA i „badań współtowarzyszących” tj. testosteronu i witaminy D.
Powiem Wam, że zapoznanie się z wynikami moich badań mocno podniosło moje ciśnienie, jak również „potargało” moją psychiką, że tak to określę.
Na badanie pojechałem w piątek rano, a już około południa miałem do nich „internetowy” dostęp.
Wszedłem na stronkę z badaniami i nie będę ukrywał, że poczułem się niewesoło… można powiedzieć, że kolana się pode mną ugięły.
O ile miesiąc temu mój wynik PSA wynosił 0,04 (wzrost z 0,022 pooperacyjnego), to teraz zobaczyłem wynik 0,17 – czyli wynik czterokrotnie większy od ostatniego.
To jaki wynik zobaczyłem, było dla mnie jednoznaczne ze stwierdzeniem, że nastąpiła wznowa, która nabrała wręcz „zawrotnego tempa”.
Wiadomo, że ogarnął mnie kołowrót różnych myśli, ale też potrzeba wyznaczenia sobie określonych kierunków działania.
Chciałem umówić się na wizytę u „mojego milczącego urologa”, ale przez najbliższy miesiąc nie było możliwości „zaklepania” takiej wizyty.
Postanowiłem skorzystać z teleporady – zamówiłem takową u urologa i onkologa (pierwsza w poniedziałek, druga w środę). Te „wizyty” potrzebne mi były do wyznaczenia ścieżki działania na przyszłość, która w moim założeniu miała się zakończyć na radioterapii w Gliwicach.
„Złe” wiadomości przekazałem też córci, aby była świadoma nie tyle mojego stanu zdrowia, ale bardziej tego, że w związku z zaistniałą sytuacją mogę być trochę drażliwy i w związku z tym „nie do życia”.
Chociaż wiedziałem co oczekiwać, to najbardziej przerażało mnie przejście przez te wszystkie procedury medyczne, walka o dostęp do lekarzy, do określonych badań, itp. Myśl o tym co mnie czeka naprawdę mnie osłabiała.
Przyszła sobota, a moje myśli wiadomo wokół czego krążyły… i tak przez większość dnia, aż nadszedł wieczór.
Wieczorem naszła mnie jakaś irracjonalna myśl, aby wejść na portal z wynikami i jeszcze raz je sprawdzić… otworzyłem stronę z wynikami i… i nie mogłem uwierzyć w to co widzę… zawołałem nawet córcię, czy aby mój wzrok (lub psychika) nie robi mi psikusa.
A tam „czarno na białym”, że mój wynik PSA to nie 0,17 a 0,017… szok!!!
Nie rozumiem jak mogłem aż tak źle odczytać wynik i tak bardzo nim się zasugerować, bez jego ponownego sprawdzenia.
Tak sobie myślę, że to pewnie wina mojego nastawienia, bo cały czas miałem w sobie przekonanie, że od czasu poprzedniego badania nastąpi wzrost PSA i na to byłem gotowy – chyba zobaczyłem to, czego podświadomie oczekiwałem… chciałem zobaczyć wzrost i go zobaczyłem
Ps. jako, że sprawa mojego PSA (po „oświeceniu”) już mnie tak nie „absorbuje”, to mam inny powód „do zmartwienia”.
A „martwi” mnie mój testosteron, a bardziej jego brak.
W grudniu 2019 jego poziom był powyżej 5-ciu, jak robiłem badania na koniec września, to jego poziom był 3,94. Niestety teraz jego poziom jest już poniżej normy, bo wyniósł 2,57 (dolny próg to wg normy 2,80).
Niestety w necie nie znajduję nic sensownego w temacie zaniku testosteronu i co może być tego przyczyną.
Jeżeli macie w tej materii jakąś wiedzę lub choćby sugestie, to podzielcie się ze mną swoją wiedzą w tej materii… z góry wielkie dzięki
Właśnie jestem świeżo po badaniu PSA i „badań współtowarzyszących” tj. testosteronu i witaminy D.
Powiem Wam, że zapoznanie się z wynikami moich badań mocno podniosło moje ciśnienie, jak również „potargało” moją psychiką, że tak to określę.
Na badanie pojechałem w piątek rano, a już około południa miałem do nich „internetowy” dostęp.
Wszedłem na stronkę z badaniami i nie będę ukrywał, że poczułem się niewesoło… można powiedzieć, że kolana się pode mną ugięły.
O ile miesiąc temu mój wynik PSA wynosił 0,04 (wzrost z 0,022 pooperacyjnego), to teraz zobaczyłem wynik 0,17 – czyli wynik czterokrotnie większy od ostatniego.
To jaki wynik zobaczyłem, było dla mnie jednoznaczne ze stwierdzeniem, że nastąpiła wznowa, która nabrała wręcz „zawrotnego tempa”.
Wiadomo, że ogarnął mnie kołowrót różnych myśli, ale też potrzeba wyznaczenia sobie określonych kierunków działania.
Chciałem umówić się na wizytę u „mojego milczącego urologa”, ale przez najbliższy miesiąc nie było możliwości „zaklepania” takiej wizyty.
Postanowiłem skorzystać z teleporady – zamówiłem takową u urologa i onkologa (pierwsza w poniedziałek, druga w środę). Te „wizyty” potrzebne mi były do wyznaczenia ścieżki działania na przyszłość, która w moim założeniu miała się zakończyć na radioterapii w Gliwicach.
„Złe” wiadomości przekazałem też córci, aby była świadoma nie tyle mojego stanu zdrowia, ale bardziej tego, że w związku z zaistniałą sytuacją mogę być trochę drażliwy i w związku z tym „nie do życia”.
Chociaż wiedziałem co oczekiwać, to najbardziej przerażało mnie przejście przez te wszystkie procedury medyczne, walka o dostęp do lekarzy, do określonych badań, itp. Myśl o tym co mnie czeka naprawdę mnie osłabiała.
Przyszła sobota, a moje myśli wiadomo wokół czego krążyły… i tak przez większość dnia, aż nadszedł wieczór.
Wieczorem naszła mnie jakaś irracjonalna myśl, aby wejść na portal z wynikami i jeszcze raz je sprawdzić… otworzyłem stronę z wynikami i… i nie mogłem uwierzyć w to co widzę… zawołałem nawet córcię, czy aby mój wzrok (lub psychika) nie robi mi psikusa.
A tam „czarno na białym”, że mój wynik PSA to nie 0,17 a 0,017… szok!!!
Nie rozumiem jak mogłem aż tak źle odczytać wynik i tak bardzo nim się zasugerować, bez jego ponownego sprawdzenia.
Tak sobie myślę, że to pewnie wina mojego nastawienia, bo cały czas miałem w sobie przekonanie, że od czasu poprzedniego badania nastąpi wzrost PSA i na to byłem gotowy – chyba zobaczyłem to, czego podświadomie oczekiwałem… chciałem zobaczyć wzrost i go zobaczyłem
Ps. jako, że sprawa mojego PSA (po „oświeceniu”) już mnie tak nie „absorbuje”, to mam inny powód „do zmartwienia”.
A „martwi” mnie mój testosteron, a bardziej jego brak.
W grudniu 2019 jego poziom był powyżej 5-ciu, jak robiłem badania na koniec września, to jego poziom był 3,94. Niestety teraz jego poziom jest już poniżej normy, bo wyniósł 2,57 (dolny próg to wg normy 2,80).
Niestety w necie nie znajduję nic sensownego w temacie zaniku testosteronu i co może być tego przyczyną.
Jeżeli macie w tej materii jakąś wiedzę lub choćby sugestie, to podzielcie się ze mną swoją wiedzą w tej materii… z góry wielkie dzięki