21.03.2020, 14:12:56
Witam jak ten "syn marnotrawny" po mojej "ucieczce" z forum.
Przepraszam wszystkich za tą "ucieczkę" ale wewnętrznie potrzebowałem całkowitego odseparowania od kontaktu z "skorupiakiem" do czasu mojej operacji.
Nawet nie robiłem żadnych badań, po prostu nic poza umówieniem terminu zabiegu.
Do zabiegu RP (całkowitego usunięcia prostaty) doszło 9 marca.
Po zabiegu poznałem jaką cudowną rzeczą jest pompa "przeciwbólowa" - jak sobie wspomnę operację usunięcia woreczka żółciowego - to jakby całkowicie inne światy.
Pod pompą przeleżałem dwa dni i powróciłem na salę ogólną, ale z bólem nie było żadnego problemu, bo na każdą prośbę podłączano kroplówkę.
Już w środę zostałem "przymuszony" do chodzenia o własnych siłach - fizjoterapeutka była mocno urokliwa (Edward, nie śliń się) - więc chodzenie z nią pod ramię było w stylu jakbym "wyrwał fajną laskę" - inni pensjonariusze oddziału urologicznego mogli tylko obejmować swoje worki urologiczne i wodzić za mną "zawistnym" wzrokiem.
Ale wszystko co piękne ma swój koniec.
Na drugi dzień to już pan doktor pogonił mnie na spacerek i moim kompanem był tylko worek ;(
Teoretycznie w szpitalu miałem być około 1,5 tygodnia. W czwartek na obchodzie lekarz zasugerował, że przy braku komplikacji powinienem wyjść w niedzielę.
W tym momencie zaczęła się "panika" z powodu koronawirusa.
Zamknięto cały oddział, wstrzymano przyjęcia jak też planowe zabiegi. Zaczęto "czyścić" oddział z pacjentów.
Pewnie na bazie tej paniki, w piątek po porannym obchodzie usłyszałem, że jestem do wypisu.
Mam brać worek urologiczny pod pachę i zmiatać do domu póki to możliwe (obawiano się kwarantanny).
Tak to z cewnikiem i świeżymi szwami znalazłem się w domu. Całe szczęście, że córcia z uwagi na zamknięte przedszkola też mogła być w domu.
Co by nie powiedzieć, to pobyt w domu działa ozdrowieńczo i cudnie stawia na nogi psychikę.
W wczorajszy piątek zgłosiłem się do szpitala na zdjęcie szwów i wyjęcie cewnika.
Oprócz tego liczyłem na otrzymanie badań histopatologicznych.
Lekarz, który miał nade mną pieczę po operacji przyniósł mi badania, pokręcił nosem i powiedział, że po badaniu PSA za jakiś miesiąc zobaczymy co dalej.
Po jego słowach wiedziałem już, że usunięcie prostaty nie załatwiło sprawy.
Lekarz dał mi wyniki i ulotnił się, a ja dalej czekałem na przyjęcie do usunięcia cewnika i szwów.
Przewertowałem wyniki i już wiedziałem skąd nietęga mina lekarza (nie będę ich opisywał, bo dam na koniec zdjęcia)
Przyszła moja kolej i jakoś tak się stało, że wszedłem do gabinetu z całym plikiem dokumentów (skierowaniem na zabieg, wypisem i badaniem hisopatologicznym)
Przyjmował jakiś młody lekarz (bardzo serdeczny), a po krótkim czasie przejęła mnie pielęgniarka aby wykonać na mnie "kacie obowiązki".
Okazało się, że połowa szwów musi jeszcze pozostać, natomiast cewnik został wyjęty bezproblemowo (podświadomie spodziewałem się jakiegoś dotkliwszego bólu przy jego wyjmowaniu)
Po zabiegu powróciłem do lekarza, który "prosto z mostu" powiedział mi, że moje wyniki wskazują na potrzebę naświetlenia miejsc pooperacyjnych.
Wspomniałem mu o tym co powiedział lekarz o poczekaniu na badanie PSA.
Na to "Młody" powiedział, że jego zdaniem czekanie jest bez sensu i niejako "z marszu" trzeba poczynić przygotowania do czekających mnie naświetleń.
Nie ukrywam, że miałem podobne przemyślenia, więc wyraziłem zgodę.
Na "już" przypisał mi APO-FLUTUM 250mg (mam brać 3 razy dziennie), a w przyszły piątek (jak zdejmą pozostałe szwy) zapoda mi jakiś zastrzyk (mówił jaki, ale wywiało mi z głowy).
Za tydzień przedstawi mi też "całą ścieżkę" postępowania, która ma się zakończyć w Gliwicach.
I to tyle co u mnie słuchać na chwilę obecną.
ps. po zdjęciu cewnika leci ze mnie jak z odkręconego kranu
Przepraszam wszystkich za tą "ucieczkę" ale wewnętrznie potrzebowałem całkowitego odseparowania od kontaktu z "skorupiakiem" do czasu mojej operacji.
Nawet nie robiłem żadnych badań, po prostu nic poza umówieniem terminu zabiegu.
Do zabiegu RP (całkowitego usunięcia prostaty) doszło 9 marca.
Po zabiegu poznałem jaką cudowną rzeczą jest pompa "przeciwbólowa" - jak sobie wspomnę operację usunięcia woreczka żółciowego - to jakby całkowicie inne światy.
Pod pompą przeleżałem dwa dni i powróciłem na salę ogólną, ale z bólem nie było żadnego problemu, bo na każdą prośbę podłączano kroplówkę.
Już w środę zostałem "przymuszony" do chodzenia o własnych siłach - fizjoterapeutka była mocno urokliwa (Edward, nie śliń się) - więc chodzenie z nią pod ramię było w stylu jakbym "wyrwał fajną laskę" - inni pensjonariusze oddziału urologicznego mogli tylko obejmować swoje worki urologiczne i wodzić za mną "zawistnym" wzrokiem.
Ale wszystko co piękne ma swój koniec.
Na drugi dzień to już pan doktor pogonił mnie na spacerek i moim kompanem był tylko worek ;(
Teoretycznie w szpitalu miałem być około 1,5 tygodnia. W czwartek na obchodzie lekarz zasugerował, że przy braku komplikacji powinienem wyjść w niedzielę.
W tym momencie zaczęła się "panika" z powodu koronawirusa.
Zamknięto cały oddział, wstrzymano przyjęcia jak też planowe zabiegi. Zaczęto "czyścić" oddział z pacjentów.
Pewnie na bazie tej paniki, w piątek po porannym obchodzie usłyszałem, że jestem do wypisu.
Mam brać worek urologiczny pod pachę i zmiatać do domu póki to możliwe (obawiano się kwarantanny).
Tak to z cewnikiem i świeżymi szwami znalazłem się w domu. Całe szczęście, że córcia z uwagi na zamknięte przedszkola też mogła być w domu.
Co by nie powiedzieć, to pobyt w domu działa ozdrowieńczo i cudnie stawia na nogi psychikę.
W wczorajszy piątek zgłosiłem się do szpitala na zdjęcie szwów i wyjęcie cewnika.
Oprócz tego liczyłem na otrzymanie badań histopatologicznych.
Lekarz, który miał nade mną pieczę po operacji przyniósł mi badania, pokręcił nosem i powiedział, że po badaniu PSA za jakiś miesiąc zobaczymy co dalej.
Po jego słowach wiedziałem już, że usunięcie prostaty nie załatwiło sprawy.
Lekarz dał mi wyniki i ulotnił się, a ja dalej czekałem na przyjęcie do usunięcia cewnika i szwów.
Przewertowałem wyniki i już wiedziałem skąd nietęga mina lekarza (nie będę ich opisywał, bo dam na koniec zdjęcia)
Przyszła moja kolej i jakoś tak się stało, że wszedłem do gabinetu z całym plikiem dokumentów (skierowaniem na zabieg, wypisem i badaniem hisopatologicznym)
Przyjmował jakiś młody lekarz (bardzo serdeczny), a po krótkim czasie przejęła mnie pielęgniarka aby wykonać na mnie "kacie obowiązki".
Okazało się, że połowa szwów musi jeszcze pozostać, natomiast cewnik został wyjęty bezproblemowo (podświadomie spodziewałem się jakiegoś dotkliwszego bólu przy jego wyjmowaniu)
Po zabiegu powróciłem do lekarza, który "prosto z mostu" powiedział mi, że moje wyniki wskazują na potrzebę naświetlenia miejsc pooperacyjnych.
Wspomniałem mu o tym co powiedział lekarz o poczekaniu na badanie PSA.
Na to "Młody" powiedział, że jego zdaniem czekanie jest bez sensu i niejako "z marszu" trzeba poczynić przygotowania do czekających mnie naświetleń.
Nie ukrywam, że miałem podobne przemyślenia, więc wyraziłem zgodę.
Na "już" przypisał mi APO-FLUTUM 250mg (mam brać 3 razy dziennie), a w przyszły piątek (jak zdejmą pozostałe szwy) zapoda mi jakiś zastrzyk (mówił jaki, ale wywiało mi z głowy).
Za tydzień przedstawi mi też "całą ścieżkę" postępowania, która ma się zakończyć w Gliwicach.
I to tyle co u mnie słuchać na chwilę obecną.
ps. po zdjęciu cewnika leci ze mnie jak z odkręconego kranu