16.12.2019, 18:38:17
Czy mówiłem, że Was lubię… wiem, że mówiłem, ale nie zaszkodzi to powiedzieć jeszcze raz:
Lubię Was… za to, że jesteście… za to, że wam wciąż zależy informować i uświadamiać choćby takich jak ja
Dlatego Wielkie Dzięki za Wasze tu sugestie, a nawet „połajanki”
A wracając do wyboru „mojej ścieżki” to wybrałem ją w pełnym i świadomym przekonaniu, po rozważeniu różnych „za i przeciw” (i moje "zagrzebanie" w dołku raczej nie miało na to istotniejszego wpływu).
Edward powiedział (napisał) bardzo ważne stwierdzenie: „spokój sumienia to niezmiernie ważna rzecz” i to jest to, co chyba głównie determinuje moje takie, a nie inne postanowienie.
Może faktycznie jest to „strzelanie z armaty do wróbla” ale na tą chwilę, tak jak postrzegam określone uwarunkowania związane ze mną, jak też z samym skorupiakiem jako „bytem”, który we mnie się zalągł, uważam to za najsensowniejszą decyzję.
Masz całkowitą rację Dunolko „łajając” mnie za to, że nie stosuję się do naczelnej zasady przed podjęciem decyzji, tj.: zasięgnięcia opinii trzech niezależnych specjalistów.
Ale jest tak, że ja „wewnętrznie” czuję słuszność mojego wyboru.
Co stanęło za takim właśnie wyborem – trudno to opisać, bo za dużo „składowych” tej mojej decyzji… o… „michelińskie nocne rozmowy” na pewno pozwoliłyby mi przedstawić te moje „racje”.
Jednym z czynników tych moich „racji” jest też to, że oprócz „skorupiaka” mam spory przerost gruczołu prostaty, który sobą tworzy również inne zagrożenia, a pozostawanie moczu w pęcherzu po mikcji (u mnie USG wykazało 70 ml) też tworzy kolejną przesłankę.
Wspominałem Tobie Dunolko w Michelinie odnośnie moich „obaw” co do samej biopsji jako czynnika mogącego uaktywnić „drzemiącego skorupiaka” i te obawy po jego „trafieniu” we mnie jak najbardziej nadal istnieją.
Są też i inne przesłanki, ale tłumaczenie ich na forum jednak nijak mi nie pasuje, bo mogłyby wydawać się mocno kontrowersyjne.
Dunolko i jeszcze coś na zakończenie tych moich „dywagacji”.
Napisałaś, cyt.: „Jeśli trzech specjalistów potwierdzi, że najlepsza będzie interwencja chirurgiczna, będziemy cię wspierać na każdym etapie.”
Mimo mojego „pochopnego wyboru” doskonale wiem, że itak będziecie mnie wszyscy wspierać… i za to z góry dziękuję
Lubię Was… za to, że jesteście… za to, że wam wciąż zależy informować i uświadamiać choćby takich jak ja
Dlatego Wielkie Dzięki za Wasze tu sugestie, a nawet „połajanki”
A wracając do wyboru „mojej ścieżki” to wybrałem ją w pełnym i świadomym przekonaniu, po rozważeniu różnych „za i przeciw” (i moje "zagrzebanie" w dołku raczej nie miało na to istotniejszego wpływu).
Edward powiedział (napisał) bardzo ważne stwierdzenie: „spokój sumienia to niezmiernie ważna rzecz” i to jest to, co chyba głównie determinuje moje takie, a nie inne postanowienie.
Może faktycznie jest to „strzelanie z armaty do wróbla” ale na tą chwilę, tak jak postrzegam określone uwarunkowania związane ze mną, jak też z samym skorupiakiem jako „bytem”, który we mnie się zalągł, uważam to za najsensowniejszą decyzję.
Masz całkowitą rację Dunolko „łajając” mnie za to, że nie stosuję się do naczelnej zasady przed podjęciem decyzji, tj.: zasięgnięcia opinii trzech niezależnych specjalistów.
Ale jest tak, że ja „wewnętrznie” czuję słuszność mojego wyboru.
Co stanęło za takim właśnie wyborem – trudno to opisać, bo za dużo „składowych” tej mojej decyzji… o… „michelińskie nocne rozmowy” na pewno pozwoliłyby mi przedstawić te moje „racje”.
Jednym z czynników tych moich „racji” jest też to, że oprócz „skorupiaka” mam spory przerost gruczołu prostaty, który sobą tworzy również inne zagrożenia, a pozostawanie moczu w pęcherzu po mikcji (u mnie USG wykazało 70 ml) też tworzy kolejną przesłankę.
Wspominałem Tobie Dunolko w Michelinie odnośnie moich „obaw” co do samej biopsji jako czynnika mogącego uaktywnić „drzemiącego skorupiaka” i te obawy po jego „trafieniu” we mnie jak najbardziej nadal istnieją.
Są też i inne przesłanki, ale tłumaczenie ich na forum jednak nijak mi nie pasuje, bo mogłyby wydawać się mocno kontrowersyjne.
Dunolko i jeszcze coś na zakończenie tych moich „dywagacji”.
Napisałaś, cyt.: „Jeśli trzech specjalistów potwierdzi, że najlepsza będzie interwencja chirurgiczna, będziemy cię wspierać na każdym etapie.”
Mimo mojego „pochopnego wyboru” doskonale wiem, że itak będziecie mnie wszyscy wspierać… i za to z góry dziękuję