11.03.2017, 17:12:34
(02.03.2017, 22:57:55)latarnik21 napisał(a): Samotność w chorobie to jest sytuacja która mimo wszystko chyba dominuje wśród ludzi cierpiących.
Ja, od 1996r. roku borykam się z CU /nieswoiste zapalenie jelita grubego/ i pomimo na prawdę trudnych okresów, wcześniej nie ujawniałem swoich poważnych problemów, uważając te dolegliwości za wyjątkowo wstydliwe. Oczywiście zaglądałem na specjalistyczne forum, sporo czytałem, ale wszystkie moje działania były zdecydowanie bardziej anonimowe. Dopiero RGK zmienił całkowicie moje podejście do choroby, także tamtej.... A tak bez żadnego kitu, mówiłem o tym w Michelinie, to forum, a właściwie nie forum tylko ludzie, którzy działają na forum, którzy mają podobne problemy, którzy są gotowi bezinteresownie pomagać i wspierać powodują, że taki schorowany mały żuczek się otwiera i całkowicie zmienia swoje podejście do problemu groźnej choroby... I to jest największa siła naszego forum!!!!!!!!!!! A dla przeciętnego /statystycznego/ chorego największym problemem jest "pierwszy krok", przełamać się i odważyć się mówić o swoim problemie.... Ale gdy to zrobi, w swej codziennej walce już nigdy nie będzie sam...!!!
Ludzie są ważni, ale tak naprawdę to w nas samych musi być wola. Kto jest sam zagubiony, temu drugi człowiek nie pomoże, jedynie silne pragnienie ukryte gdzieś wewnątrz nas samych pomoże wyjść na prostą. Pomocna dłoń jest potrzebna i pomaga zmierzyć się z problemem. Tylko jest jedno ale, każdy z nas pewnie przechodził tzw. 5 kroków zmierzenia się z choroba, jedni szybciej , drudzy wolniej. Oczywiście że ktoś na kim można polegać ułatwia tą drogę, ale to tak naprawdę siła która tkwi w nas nam pomaga. Pamiętać trzeba zawsze o jednym, umiera się tylko raz. Można odchodzić w samotności, lub w otoczeniu przyjaciół. Wybór zawsze zależy od nas samych.