(03.10.2020, 11:39:09)fsmutas napisał(a): Może (a raczej na pewno) ta „zwłoka czasowa” działa na niekorzyść mojego stanu zdrowia, ale na pewno bardzo dobrze oddziałuje na moją psychikę jako taką.
fsmutasie,
wybiegnij jednak w przyszłość.
Jak wpłynie na Twoja psychikę np. taki tekst lekarza:
"Nie mam dla pana dobrych wiadomości. Dwa miesiące wcześniej były szanse, teraz ich nie ma. Dlaczego odkładał pan tę wizytę?"
To sytuacja czysto hipotetyczna i oby się nie zdarzyła, ale nie przyczyniaj się do jej urealnienia.
Ja doświadczyłem odwrotnej sytuacji.
Rok 2015, maj - wszystkie znaki wskazują, że guz, który ulokował się w górnej części wątroby ma charakter złośliwy. Znaki, bo z racji jego położenia nie można wykonać biopsji.
Polecony przez wybitnego wrocławskiego radiologa profesor podejmuje się resekcji wątroby. Uspokaja, że może wyrzucić nawet 80% tego organu, a ja będę żył. Kiedy jednak zobaczył moją od dziesięcioleci marską wątrobę doszedł do wniosku, że potraktowana skalpelem przestanie funkcjonować i guza usmażył (termoablacja). Polecił też bardzo dobrą dr nauk med. Panią Onkolog, jako osobę dalej mnie prowadzącą.
Panuje powszechna opinia, że raka nie powinno się drażnić, bo to źle się kończy. Ta opinia sprawdziła się w moim przypadku w 100%. Wqrwiony rak zaczął namnażać komórki w tempie pięciokrotnie większym niż przed operacją. Byłem załamany, bo Pani Onkolog kazała czekać. Mój przypadek był kilka razy omawiany podczas zajęć ze studentkami, a jedyną moją satysfakcją było obmacywanie brzucha przez studentki.
- Pani doktor, - mówiłem przejęty - dlaczego nic nie robimy? Przecież przy raku bardzo ważny jest czas.
- Tak, - przyznała mi wtedy rację - ale tylko na etapie diagnostyki. Gdy jest ona znana, to czas nie ma znaczenia.
Pani Onkolog studentom mówiła, że jestem idealnym wręcz przypadkiem nadającym się do immunoterapii, a jej wprowadzenie w Polsce ciągle się opóźniało. O ile pamiętam, mama Armandsa też na nią czekała, a pierwszy zastrzyk/wlew (?) otrzymała dopiero w czerwcu 2016.
U mnie był luty 2016. Przy górnej granicy 7,0, moje AFP osiągnęło 150 i przyrastało w postępie geometryczym, a u Pani Onkolog podczas wizyt pogaduchy i studenci.
Może to krzywdzące dla Pani Onkolog, ale z perspektywy czasu patrząc na jej postępowanie wydaje mi się, że miałem się przyczynić do tego, żeby w jej tytule naukowym pojawił się skrót "hab". Przypadek sprawił, że trafiłem dl kliniki WUM przy Banacha i dzięki temu żyję.
fsmutasie,
w opisywanym przypadku zwlekała Pani Onkolog, a ja przebierałem nogami. Twoja sytuacja jest odwrotna. Może nie do końca, bo tylko Ty zwlekasz, a Twój lekarz na pewno nie przebiera z tego powodu nogami.
Wybrałeś złą drogę, zejdź z niej, póki jest jeszcze czas. Od komfortu psychicznego, do dyskomfortu droga jest krótka.
Pozdrawiam
Edward