11.09.2019, 14:22:24
Adrianie,
nie Jola, ale Twoje posty, z których wyłania się obraz rodzinnego przygnębienia i beznadziejności, chyba zmobilizują mnie do opisania swoich przygód z rakiem prostaty i rakiem wątrobowokomórkowym.
Nie będę zaglądał do archiwum, nie będę przytaczał konkretnych wyników badań, ale spróbuję napisać coś na podstawie tego, co jeszcze pozostało w mojej coraz bardziej ulotnej pamięci.
Prostatę mi wycięto, wątrobę przeszczepiono, żyję i właśnie załatwiam formalności związane z wypadem do Budapesztu. To dość ryzykowne przedsięwzięcie. Żona i ja jesteśmy 140+, a samochód dokłada jeszcze 18, ale co tam! Raz się żyje, nie wiadomo, jak długo, to trzeba się cieszyć każdą chwilą.
Wam tych chwil, w to bardzo wierzę, jeszcze dużo pozostało. Weź się w garść, postaw Tatę i Mamę do pionu, uświadom im, że płacz i modlitwa nie zaszkodzą, ale pomóc mogą jedynie lekarze.
Masz już kilka kontaktów, rozpocząłeś drogę ku wyzdrowieniu (rezonans) i tak trzymaj. Tatę do Michelina zabierz koniecznie. Niech się przekona, że nasze spotkania nie są stypą (chyba złe porównanie, bo na stypach jest raczej ... no nie tak, jak można by się spodziewać), ale imprezą ludzi nie pogodzonych z losem, walczących i mających dobry humor.
Wyjdziecie z tego psychicznego dołka. Normalnego, bo wiadomość o raku najtwardszych łamie.
Pozdrawiam serdecznie. Mamę i Tatę też.
Edward
nie Jola, ale Twoje posty, z których wyłania się obraz rodzinnego przygnębienia i beznadziejności, chyba zmobilizują mnie do opisania swoich przygód z rakiem prostaty i rakiem wątrobowokomórkowym.
Nie będę zaglądał do archiwum, nie będę przytaczał konkretnych wyników badań, ale spróbuję napisać coś na podstawie tego, co jeszcze pozostało w mojej coraz bardziej ulotnej pamięci.
Prostatę mi wycięto, wątrobę przeszczepiono, żyję i właśnie załatwiam formalności związane z wypadem do Budapesztu. To dość ryzykowne przedsięwzięcie. Żona i ja jesteśmy 140+, a samochód dokłada jeszcze 18, ale co tam! Raz się żyje, nie wiadomo, jak długo, to trzeba się cieszyć każdą chwilą.
Wam tych chwil, w to bardzo wierzę, jeszcze dużo pozostało. Weź się w garść, postaw Tatę i Mamę do pionu, uświadom im, że płacz i modlitwa nie zaszkodzą, ale pomóc mogą jedynie lekarze.
Masz już kilka kontaktów, rozpocząłeś drogę ku wyzdrowieniu (rezonans) i tak trzymaj. Tatę do Michelina zabierz koniecznie. Niech się przekona, że nasze spotkania nie są stypą (chyba złe porównanie, bo na stypach jest raczej ... no nie tak, jak można by się spodziewać), ale imprezą ludzi nie pogodzonych z losem, walczących i mających dobry humor.
Wyjdziecie z tego psychicznego dołka. Normalnego, bo wiadomość o raku najtwardszych łamie.
Pozdrawiam serdecznie. Mamę i Tatę też.
Edward