Andrzeju, "średnia" bierze się stąd, że u niektórych lek działa bardzo krótko (albo wcale) a u innych - bardzo długo.
Ta średnia 3 - 4 lata dotyczy raczej typowej hormonoterapii ADT, ale można założyć, że z antyandrogenami jest podobnie. Bo dotyczy tego samego złośliwego raka, który od początku mutuje, czyli uniezależnia się od dostaw testosteronu.
Lekarz urolog, który pierwszy zaproponował mężowi Bikalutamid, mówił, że działa on ok. 4 lat.
Monoterapia Bikalutamidem nie jest popularną ścieżką leczenia. Może dlatego mało jest badań na ten temat.
Na forum amerykańskiem znalazłam onegdaj pacjenta, któremu dawka Bikalutamidu 50 mg zapewniała stabilne PSA przez 11 lat.
Jak długo będzie działał u mojego męża?
Oby jak najdłużej.
Ale
- po pierwszym odstawieniu nieoznaczalne PSA utrzymywało się przez 9 miesięcy,
- po drugim - chyba kwartał,
- po trzecim zaczęło rosnąć od razu.
Czyli trudno o optymizm.
Nas interesuje kwestia, czy gdy Bikalutamid przestanie działać, można przejść na pełną blokadę, czyli klasyczne ADT, i czy to będzie działać.
I czy będą działać leki hormonalne nowej generacji, czyli Enzalutamid, Abirateron, i inne, jeszcze nowsze.
Co do skutków ubocznych, to ulotka aspiryny jest też przerażającą lekturą.
U męża występuje tylko ginekomastia, która się nie powiększa i nie dokucza, jako że zdecydował się jednak na Tamoxifen, który kiedyś przepisał mu prof. Wolski.
Gdy się chce ginekomastii uniknąć, należy albo od razu brać Tamoxifen, albo piersi naświetlić przed terapią.
Co do innych skutków ubocznych, pamiętajmy, że koincydencja nie zawsze oznacza zależność przyczynowo-skutkową.
Kilka dodatkowych kilogramów może być skutkiem umiłowania słodyczy; zresztą w pandemii wszystkim nam trochę przybyło, z powodu pracy zdalnej, braku ruchu.
Jednym z powodów, dla których pacjenci wolą Bikalutamid od ADT jest zachowanie funkcji seksualnych, jest to wymieniane na pierwszym miejscu w opisie zalet tej terapii.
Wszelkie funkcje jednak z wiekiem słabną, a nawet się kończą, niezależnie od terapii, takie życie.
Mnie zastanawia depresja, jako jeden z wymienionych skutków ubocznych.
Ale, moi drodzy - gdy ma się coraz więcej lat, zaawansowanego raka, gdy mieliśmy pandemię a teraz za bliską granicą wojnę, gdy mamy rządy jakie mamy, gdy nasze oszczędności topnieją w oczach ze względu na inflację - to
każdy normalny człowiek musi mieć depresję.
Chyba że będzie "brał" coś konkretnego, nie Bikalutamid.
Ta średnia 3 - 4 lata dotyczy raczej typowej hormonoterapii ADT, ale można założyć, że z antyandrogenami jest podobnie. Bo dotyczy tego samego złośliwego raka, który od początku mutuje, czyli uniezależnia się od dostaw testosteronu.
Lekarz urolog, który pierwszy zaproponował mężowi Bikalutamid, mówił, że działa on ok. 4 lat.
Monoterapia Bikalutamidem nie jest popularną ścieżką leczenia. Może dlatego mało jest badań na ten temat.
Na forum amerykańskiem znalazłam onegdaj pacjenta, któremu dawka Bikalutamidu 50 mg zapewniała stabilne PSA przez 11 lat.
Jak długo będzie działał u mojego męża?
Oby jak najdłużej.
Ale
- po pierwszym odstawieniu nieoznaczalne PSA utrzymywało się przez 9 miesięcy,
- po drugim - chyba kwartał,
- po trzecim zaczęło rosnąć od razu.
Czyli trudno o optymizm.
Nas interesuje kwestia, czy gdy Bikalutamid przestanie działać, można przejść na pełną blokadę, czyli klasyczne ADT, i czy to będzie działać.
I czy będą działać leki hormonalne nowej generacji, czyli Enzalutamid, Abirateron, i inne, jeszcze nowsze.
Co do skutków ubocznych, to ulotka aspiryny jest też przerażającą lekturą.
U męża występuje tylko ginekomastia, która się nie powiększa i nie dokucza, jako że zdecydował się jednak na Tamoxifen, który kiedyś przepisał mu prof. Wolski.
Gdy się chce ginekomastii uniknąć, należy albo od razu brać Tamoxifen, albo piersi naświetlić przed terapią.
Co do innych skutków ubocznych, pamiętajmy, że koincydencja nie zawsze oznacza zależność przyczynowo-skutkową.
Kilka dodatkowych kilogramów może być skutkiem umiłowania słodyczy; zresztą w pandemii wszystkim nam trochę przybyło, z powodu pracy zdalnej, braku ruchu.
Jednym z powodów, dla których pacjenci wolą Bikalutamid od ADT jest zachowanie funkcji seksualnych, jest to wymieniane na pierwszym miejscu w opisie zalet tej terapii.
Wszelkie funkcje jednak z wiekiem słabną, a nawet się kończą, niezależnie od terapii, takie życie.
Mnie zastanawia depresja, jako jeden z wymienionych skutków ubocznych.
Ale, moi drodzy - gdy ma się coraz więcej lat, zaawansowanego raka, gdy mieliśmy pandemię a teraz za bliską granicą wojnę, gdy mamy rządy jakie mamy, gdy nasze oszczędności topnieją w oczach ze względu na inflację - to
każdy normalny człowiek musi mieć depresję.
Chyba że będzie "brał" coś konkretnego, nie Bikalutamid.