Jędrku, jeśli mój głos potraktujesz jako r a d ę, to brzmi ona tak:
poradź się innego specjalisty, bo tak zwykle należy robić w decydujących momentach walki z chorobą.
Zwykle radzimy trzech niezależnych specjalistów, ale niektóre nazwiska są tak mocne, że "robią za dwóch".
Moje uwagi do twoich uwag:
1. "Hormony" leczą i nie leczą.
Leczą, bo pod ich wpływem komórki nowotworowe giną,
a nie leczą, bo te komórki nigdy nie zginą wszystkie do końca.
Zostaną mutanty, niezależne od testosteronu. Zawsze pewien procent/promil komórek jest niezależny
od testosteronu, i tylko kwestią czasu jest kiedy hormonoterapia przestanie działać.
Czy mogło tak być, że pod wpływem hormonoterapii znikły komórki nowotworowe z twoich "lewych"
węzłów chłonnych?
Jeśli tam były, to mogły zniknąć, ale właśnie nie do końca.
Jeśli były, to jakaś część została, ale na tyle mała, że niewidoczna nawet pod mikroskopem.
Sam "Snuffy" Myers pisał, że u niego badania obrazowe wykazały przerzuty do węzłów chłonnych miednicy,
usunął te węzły po kilku miesiącach hormonoterapii, ale histopatologia pooperacyjna nie wykazała w nich nowotworu
"Bo było tych komórek za mało, zostały tylko te niezależne od testosteronu - tak z grubsza można to wytłumaczyć."
2. Wątpię, by lekarz powiedział ci, że teraz nie ma już w twoim organizmie miejsc przerzutowych, jako źródła wydzielania PSA, a tylko krążą w krwioobiegu komórki nowotworowe, szukając miejsca do osiedlenia.
Gdyby tak było, to faktycznie warto byłoby jak najszybciej je unicestwić.
Jestem jednak zdania, że jakieś miejsce/miejsca zostały, ale są to tak maleńkie ogniska raka, że w badaniach obrazowych niewidoczne.
Jak to zwykliśmy mówić - usunięto ci główną masę guza, i to jest bardzo dobrze.
Jak mówią mądre artykuły, w tych dużych, "starych" miejscach najwcześniej dochodzi do hormonooporności.
Dlatego warto robić takie ratujące limfadenektomie, chociaż osobiście nie słyszałam (tzn. nie czytałam),
by komuś po czymś takim PSA trwale spadło do poziomu nieoznaczalnego.
To tyle na dziś.
poradź się innego specjalisty, bo tak zwykle należy robić w decydujących momentach walki z chorobą.
Zwykle radzimy trzech niezależnych specjalistów, ale niektóre nazwiska są tak mocne, że "robią za dwóch".
Moje uwagi do twoich uwag:
1. "Hormony" leczą i nie leczą.
Leczą, bo pod ich wpływem komórki nowotworowe giną,
a nie leczą, bo te komórki nigdy nie zginą wszystkie do końca.
Zostaną mutanty, niezależne od testosteronu. Zawsze pewien procent/promil komórek jest niezależny
od testosteronu, i tylko kwestią czasu jest kiedy hormonoterapia przestanie działać.
Czy mogło tak być, że pod wpływem hormonoterapii znikły komórki nowotworowe z twoich "lewych"
węzłów chłonnych?
Jeśli tam były, to mogły zniknąć, ale właśnie nie do końca.
Jeśli były, to jakaś część została, ale na tyle mała, że niewidoczna nawet pod mikroskopem.
Sam "Snuffy" Myers pisał, że u niego badania obrazowe wykazały przerzuty do węzłów chłonnych miednicy,
usunął te węzły po kilku miesiącach hormonoterapii, ale histopatologia pooperacyjna nie wykazała w nich nowotworu
"Bo było tych komórek za mało, zostały tylko te niezależne od testosteronu - tak z grubsza można to wytłumaczyć."
2. Wątpię, by lekarz powiedział ci, że teraz nie ma już w twoim organizmie miejsc przerzutowych, jako źródła wydzielania PSA, a tylko krążą w krwioobiegu komórki nowotworowe, szukając miejsca do osiedlenia.
Gdyby tak było, to faktycznie warto byłoby jak najszybciej je unicestwić.
Jestem jednak zdania, że jakieś miejsce/miejsca zostały, ale są to tak maleńkie ogniska raka, że w badaniach obrazowych niewidoczne.
Jak to zwykliśmy mówić - usunięto ci główną masę guza, i to jest bardzo dobrze.
Jak mówią mądre artykuły, w tych dużych, "starych" miejscach najwcześniej dochodzi do hormonooporności.
Dlatego warto robić takie ratujące limfadenektomie, chociaż osobiście nie słyszałam (tzn. nie czytałam),
by komuś po czymś takim PSA trwale spadło do poziomu nieoznaczalnego.
To tyle na dziś.