11.06.2020, 11:14:46
Asiu,
Jola ma dzisiaj dla Ciebie łzy, to zrozumiałe – kobiety są bardziej uczuciowe od mężczyzn, ja natomiast chciałbym dodać Ci nieco otuchy.
Twój Tata odszedł niemal dwa tygodnie temu, więc ten najbardziej traumatyczny czas masz już za sobą. Czas długo będzie wypełniał pustkę, jaką los Wam zostawił i nigdy nie uda mu się wypełnić jej całkowicie. Na tym polega ogromna niesprawiedliwość naszego świata, że ciągle musimy się z kimś żegnać. Ludzie, których kochamy, których lubimy i szanujemy, ciągle odchodzą. Czasem wracają, czasem nie i żyją z dala od nas, niestety odchodzą też na zawsze. Pożegnania, te ostateczne, są najbardziej traumatyczne. Często ludzie zadają sobie pytania, dlaczego? Dlaczego mnie to spotkało? Dlaczego jego, chociaż był takim dobrym człowiekiem? Dlaczego jego, przecież był taki młody?
W moim odczuciu, te pytania sensu nie mają. Tak jest, czy się nam to podoba, czy nie i nikt z nas tego nie zmieni. W naszym świecie wszystko, absolutnie wszystko ma swój koniec. Nie powinniśmy wypierać ze swojej świadomości tego oczywistego faktu, bo kiedy on się stanie, to nasza trauma będzie przeogromna. Tak staram się żyć i uwierz mi, że to pomaga.
Podoba mi się motto naszego kolegi Armandsa (Jarka) – „Módl się o najlepsze, przygotuj się na najgorsze”.
Ja myślę podobnie i gdybym swoją postawę miał ubrać w formę motta, to napisałbym tak – „Walcz, ciesz się tym, co masz, ale pamiętaj, że wszystko ma swój koniec”.
Asiu,
Twojego Tatę spotkało to, co spotka każdego z nas. Jeśli wierzysz w życie wieczne, to potraktuj odejście Taty, jako przejściową rozłąkę. Jeśli nie wierzysz, jeśli jesteś przekonana, że z Tatą już się nie spotkasz, to pociesz się tym, że On już nie cierpi, że odejście przerwało ten okrutny czas, w którym nie pomagały Tacie ani środki przeciwbólowe, ani wasze modlitwy.
A do Taty zawsze możesz pójść. Możesz zanieść Mu kwiaty, zapalić znicz, porozmawiać tak, jak wielokrotnie z Nim rozmawiałaś. I wiesz, co On Ci powie? Powie, że jest dumny z Twojej postawy. Powie, może trochę sobie schlebiając, że nie popełnił błędów wychowawczych i że jest przekonany, że jego odejście Cię psychicznie wzmocni.
Głowa do góry, Asiu. Skończył się ważny etap Twojego życia, ale ono samo trwa. Ono podsunie Ci nowe zadania, nowe obowiązki i nie pozwoli, żebyś przestała wierzyć w jego sens.
Pozdrawiam serdecznie
Edward
Jola ma dzisiaj dla Ciebie łzy, to zrozumiałe – kobiety są bardziej uczuciowe od mężczyzn, ja natomiast chciałbym dodać Ci nieco otuchy.
Twój Tata odszedł niemal dwa tygodnie temu, więc ten najbardziej traumatyczny czas masz już za sobą. Czas długo będzie wypełniał pustkę, jaką los Wam zostawił i nigdy nie uda mu się wypełnić jej całkowicie. Na tym polega ogromna niesprawiedliwość naszego świata, że ciągle musimy się z kimś żegnać. Ludzie, których kochamy, których lubimy i szanujemy, ciągle odchodzą. Czasem wracają, czasem nie i żyją z dala od nas, niestety odchodzą też na zawsze. Pożegnania, te ostateczne, są najbardziej traumatyczne. Często ludzie zadają sobie pytania, dlaczego? Dlaczego mnie to spotkało? Dlaczego jego, chociaż był takim dobrym człowiekiem? Dlaczego jego, przecież był taki młody?
W moim odczuciu, te pytania sensu nie mają. Tak jest, czy się nam to podoba, czy nie i nikt z nas tego nie zmieni. W naszym świecie wszystko, absolutnie wszystko ma swój koniec. Nie powinniśmy wypierać ze swojej świadomości tego oczywistego faktu, bo kiedy on się stanie, to nasza trauma będzie przeogromna. Tak staram się żyć i uwierz mi, że to pomaga.
Podoba mi się motto naszego kolegi Armandsa (Jarka) – „Módl się o najlepsze, przygotuj się na najgorsze”.
Ja myślę podobnie i gdybym swoją postawę miał ubrać w formę motta, to napisałbym tak – „Walcz, ciesz się tym, co masz, ale pamiętaj, że wszystko ma swój koniec”.
Asiu,
Twojego Tatę spotkało to, co spotka każdego z nas. Jeśli wierzysz w życie wieczne, to potraktuj odejście Taty, jako przejściową rozłąkę. Jeśli nie wierzysz, jeśli jesteś przekonana, że z Tatą już się nie spotkasz, to pociesz się tym, że On już nie cierpi, że odejście przerwało ten okrutny czas, w którym nie pomagały Tacie ani środki przeciwbólowe, ani wasze modlitwy.
A do Taty zawsze możesz pójść. Możesz zanieść Mu kwiaty, zapalić znicz, porozmawiać tak, jak wielokrotnie z Nim rozmawiałaś. I wiesz, co On Ci powie? Powie, że jest dumny z Twojej postawy. Powie, może trochę sobie schlebiając, że nie popełnił błędów wychowawczych i że jest przekonany, że jego odejście Cię psychicznie wzmocni.
Głowa do góry, Asiu. Skończył się ważny etap Twojego życia, ale ono samo trwa. Ono podsunie Ci nowe zadania, nowe obowiązki i nie pozwoli, żebyś przestała wierzyć w jego sens.
Pozdrawiam serdecznie
Edward