04.03.2020, 12:57:44
Asiu, wczoraj przez całe popołudnie myślałam o twoim poście, o tym, jak zachowujemy się w obliczu dramatu odchodzenia osób bliskich.
Owszem, forum oficjalnie służy wymianie informacji na tematy medyczne, ale tak naprawdę , tak szczerze,
to najważniejsze jest zwyczajne bycie razem, i w chwilach trudnych, i tych lepszych.
Najtrudniej jest być z kimś w tych chwilach, gdy już nie ma nadziei.
Asiu, to normalne i dobre, że możecie się wypłakać, to normalne i dobre, że teraz ty jesteś wsparciem dla męża.
W małżeństwie tak jest, że udziela się wsparcia temu, kto aktualnie bardziej tego potrzebuje.
Wasz ojciec zachowuje się jak prawdziwy ojciec - wie, jaka jest sytuacja, ale ciągle dba o was, czuje się za was odpowiedzialny, jakby was pocieszał.
Wykorzystajcie tę jego chęć bycia potrzebnym. Pytajcie o wszelkie rady, jakie byłyby wam potrzebne w przyszłości.
Dopóki człowiek jest potrzebny, czuje że życie ma sens.
Jeśli tata ma nastrój, wypytajcie go o przeszłość, o jego młodość, o historię rodziny.
Często, gdy bliski człowiek odejdzie, żałujemy, że traciliśmy czas na jakieś nieistotne rozmowy, zamiast
wypytać o niektóre rzeczy, o których nikt nam już nie opowie.
W ostatnim okresie odszedł mój kochany najstarszy brat, a potem drugi, forumowy "brat", czyli Kris.
Teraz żałuję, że nasze ostatnie rozmowy były tylko na tematy medyczne, że nie dowiedziałam się od brata, jak on widział niektóre sprawy z życia naszej rodziny, jak je pamięta, co pamięta lepiej i więcej.
Już nigdy się tego nie dowiem.
Kris też mówił to, co myślał, że mnie interesuje, czyli relacjonował wyniki badań i opinie lekarzy. Owszem, wspominał o sukcesach naukowych swojej najmłodszej córki, bo wiedział, że to dla mnie ważne. Dla mnie.
A może dla niego i inne sprawy były ważne, może chciał o tym pogadać a nie miał z kim?
W jednej z ostatnich rozmów nagle zaczął opowiadać o liceum, o tym, jak spotkał Kasię, swoją żonę,
jak ją od razu po swojemu "zawłaszczył". Nawet przez telefon "widać" było uśmiech, i widoczne zejście napięcia.
Kilka miesięcy temu odchodziła duńska prababcia moich wnuków.
Wiedziała, jak jest jej sytuacja, ale nie wiedziała wszystkiego.
Chłopcy z rodzicami przychodzili do niej, prosili o opowieści z dawnych czasów, nagrywali je.
Umawiali się na następną wizytę, ustalali temat kolejnej porcji wspomnień.
Olemua, czyli po duńsku prababcia, wiedziała więc, wierzyła, że "to jeszcze nie dzisiaj".
Nie wiem, Asiu, czy w czymkolwiek ci pomogłam, bo sama nie umiem, nie wiem, jak znaleźć się w takiej sytuacji.
W naturę matki-polki mam wpisane - rozwiązywać problemy, walczyć, pomagać, leczyć, nie poddawać się.
A czasem trzeba siąść z kimś i razem popłakać.
Owszem, forum oficjalnie służy wymianie informacji na tematy medyczne, ale tak naprawdę , tak szczerze,
to najważniejsze jest zwyczajne bycie razem, i w chwilach trudnych, i tych lepszych.
Najtrudniej jest być z kimś w tych chwilach, gdy już nie ma nadziei.
Asiu, to normalne i dobre, że możecie się wypłakać, to normalne i dobre, że teraz ty jesteś wsparciem dla męża.
W małżeństwie tak jest, że udziela się wsparcia temu, kto aktualnie bardziej tego potrzebuje.
Wasz ojciec zachowuje się jak prawdziwy ojciec - wie, jaka jest sytuacja, ale ciągle dba o was, czuje się za was odpowiedzialny, jakby was pocieszał.
Wykorzystajcie tę jego chęć bycia potrzebnym. Pytajcie o wszelkie rady, jakie byłyby wam potrzebne w przyszłości.
Dopóki człowiek jest potrzebny, czuje że życie ma sens.
Jeśli tata ma nastrój, wypytajcie go o przeszłość, o jego młodość, o historię rodziny.
Często, gdy bliski człowiek odejdzie, żałujemy, że traciliśmy czas na jakieś nieistotne rozmowy, zamiast
wypytać o niektóre rzeczy, o których nikt nam już nie opowie.
W ostatnim okresie odszedł mój kochany najstarszy brat, a potem drugi, forumowy "brat", czyli Kris.
Teraz żałuję, że nasze ostatnie rozmowy były tylko na tematy medyczne, że nie dowiedziałam się od brata, jak on widział niektóre sprawy z życia naszej rodziny, jak je pamięta, co pamięta lepiej i więcej.
Już nigdy się tego nie dowiem.
Kris też mówił to, co myślał, że mnie interesuje, czyli relacjonował wyniki badań i opinie lekarzy. Owszem, wspominał o sukcesach naukowych swojej najmłodszej córki, bo wiedział, że to dla mnie ważne. Dla mnie.
A może dla niego i inne sprawy były ważne, może chciał o tym pogadać a nie miał z kim?
W jednej z ostatnich rozmów nagle zaczął opowiadać o liceum, o tym, jak spotkał Kasię, swoją żonę,
jak ją od razu po swojemu "zawłaszczył". Nawet przez telefon "widać" było uśmiech, i widoczne zejście napięcia.
Kilka miesięcy temu odchodziła duńska prababcia moich wnuków.
Wiedziała, jak jest jej sytuacja, ale nie wiedziała wszystkiego.
Chłopcy z rodzicami przychodzili do niej, prosili o opowieści z dawnych czasów, nagrywali je.
Umawiali się na następną wizytę, ustalali temat kolejnej porcji wspomnień.
Olemua, czyli po duńsku prababcia, wiedziała więc, wierzyła, że "to jeszcze nie dzisiaj".
Nie wiem, Asiu, czy w czymkolwiek ci pomogłam, bo sama nie umiem, nie wiem, jak znaleźć się w takiej sytuacji.
W naturę matki-polki mam wpisane - rozwiązywać problemy, walczyć, pomagać, leczyć, nie poddawać się.
A czasem trzeba siąść z kimś i razem popłakać.