15.02.2020, 07:17:49
Asiu,
jeden z wczorajszych postów podpisałaś „Przerażona Asia”.
Rozumiem Twoje przerażenie, a w tekście, który wczoraj mi ‘wcięło’ napisałem, jak ja radzę sobie w podobnych sytuacjach. Niczego nie chcę Ci sugerować, bo walka ze stresem, to sprawa bardzo indywidualna, ale spróbuję ten tekst odtworzyć.
Do sytuacji, w których odchodzi bliska osoba, lub która dotyczy nas samych, przygotowuję się od zawsze. To pomagało łatwiej zmierzyć się z traumą, jakiej już doświadczałem i jakiej z pewnością doświadczę.
Nie używam słów zastępczych, które wypierają słowa ostateczne. Rak, to jest rak, a nie żaden ‘cholerny skorupiak’. W żadnym szpitalnym wypisie nie przeczyta się o ‘tym cholernym skorupiaku prostaty’, tylko o ‘raku prostaty’.
W powszechnie powtarzanej maksymie mówi się, że rak, to jest wyrok. To bzdurny stereotyp, ale gdzieś w naszej podświadomości tkwi i powoli oswaja nas z myślą, że walkę można przegrać.
Ten cholerny skorupiak odsuwa tę myśl. Poprawia wprawdzie bieżącą jakość życia, ale sprowadza dużo większą traumę w sytuacji ostatecznej. Piszę to, jako laik, ale chyba tak działa nasza psychika.
Do kogo czujemy większą sympatię, kogo łagodniej oceniamy? Polityka, który kłamie, czy tego, który mija się z prawdą? Oczywiście tego drugiego, chociaż obaj jednakowo są siebie warci.
Walki z rakiem nie wygrywa/przegrywa pacjent, ale lekarze. Pacjent powinien zrobić wszystko, aby pozwolić im działać jak najwcześniej. Na ile to możliwe staram się monitorować stan swojego zdrowia. To nie daje pewności wczesnego wykrycia raka, ale zwiększa jej szansę.
Do uspokajających opinii lekarzy podchodzę z dystansem, niepokojące traktuję poważnie. Przestrzegam wszystkich ich zaleceń, zwracam im uwagę na rzeczy, moim zdaniem, ważne. Jednym słowem ściśle z nimi współpracuję mając świadomość, że walkę wygrają/przegrają oni, ale konsekwencje tego poniosę ja sam i moi najbliżsi.
Jeśli walka zbliża się do smutnego finału, a ja wiem, że zrobione zostało wszystko, aby tak nie było, to doświadczam dziwnego spokoju. Dwa razy tak miałem.
W jednym przypadku lekarze sięgnęli po ostateczną ‘broń’ i się udało. W drugim zwrot nastąpił wskutek niesamowitego splotu kilku przypadków. W obu jednak sytuacjach towarzyszył mi wspomniany dziwny spokój, po prostu pogodzenie się z losem.
Więc nie histeria i szok, gdy ‘łoże śmierci’ zbliża się do szpitalnego, ale poczucie, że zrobione zostało wszystko, co można było zrobić.
Nie jesteśmy nieśmiertelni. To smutna prawda, bo życie jest jednak piękne, ale jeśli zaakceptujemy ten fakt, jeśli naszej śmiertelności nie będziemy wypierać, to dużo łatwiej będzie wtedy, gdy odchodzić będą nasi najbliżsi, czy w końcu my sami.
Asiu,
głowa do góry! Walcz, ale miej na uwadze moje słowa
Serdecznie Cię pozdrawiam
Edward
Polecam film „Joe Black”. Dobra aktorska obsada i piękne przesłanie.
jeden z wczorajszych postów podpisałaś „Przerażona Asia”.
Rozumiem Twoje przerażenie, a w tekście, który wczoraj mi ‘wcięło’ napisałem, jak ja radzę sobie w podobnych sytuacjach. Niczego nie chcę Ci sugerować, bo walka ze stresem, to sprawa bardzo indywidualna, ale spróbuję ten tekst odtworzyć.
Do sytuacji, w których odchodzi bliska osoba, lub która dotyczy nas samych, przygotowuję się od zawsze. To pomagało łatwiej zmierzyć się z traumą, jakiej już doświadczałem i jakiej z pewnością doświadczę.
Nie używam słów zastępczych, które wypierają słowa ostateczne. Rak, to jest rak, a nie żaden ‘cholerny skorupiak’. W żadnym szpitalnym wypisie nie przeczyta się o ‘tym cholernym skorupiaku prostaty’, tylko o ‘raku prostaty’.
W powszechnie powtarzanej maksymie mówi się, że rak, to jest wyrok. To bzdurny stereotyp, ale gdzieś w naszej podświadomości tkwi i powoli oswaja nas z myślą, że walkę można przegrać.
Ten cholerny skorupiak odsuwa tę myśl. Poprawia wprawdzie bieżącą jakość życia, ale sprowadza dużo większą traumę w sytuacji ostatecznej. Piszę to, jako laik, ale chyba tak działa nasza psychika.
Do kogo czujemy większą sympatię, kogo łagodniej oceniamy? Polityka, który kłamie, czy tego, który mija się z prawdą? Oczywiście tego drugiego, chociaż obaj jednakowo są siebie warci.
Walki z rakiem nie wygrywa/przegrywa pacjent, ale lekarze. Pacjent powinien zrobić wszystko, aby pozwolić im działać jak najwcześniej. Na ile to możliwe staram się monitorować stan swojego zdrowia. To nie daje pewności wczesnego wykrycia raka, ale zwiększa jej szansę.
Do uspokajających opinii lekarzy podchodzę z dystansem, niepokojące traktuję poważnie. Przestrzegam wszystkich ich zaleceń, zwracam im uwagę na rzeczy, moim zdaniem, ważne. Jednym słowem ściśle z nimi współpracuję mając świadomość, że walkę wygrają/przegrają oni, ale konsekwencje tego poniosę ja sam i moi najbliżsi.
Jeśli walka zbliża się do smutnego finału, a ja wiem, że zrobione zostało wszystko, aby tak nie było, to doświadczam dziwnego spokoju. Dwa razy tak miałem.
W jednym przypadku lekarze sięgnęli po ostateczną ‘broń’ i się udało. W drugim zwrot nastąpił wskutek niesamowitego splotu kilku przypadków. W obu jednak sytuacjach towarzyszył mi wspomniany dziwny spokój, po prostu pogodzenie się z losem.
Więc nie histeria i szok, gdy ‘łoże śmierci’ zbliża się do szpitalnego, ale poczucie, że zrobione zostało wszystko, co można było zrobić.
Nie jesteśmy nieśmiertelni. To smutna prawda, bo życie jest jednak piękne, ale jeśli zaakceptujemy ten fakt, jeśli naszej śmiertelności nie będziemy wypierać, to dużo łatwiej będzie wtedy, gdy odchodzić będą nasi najbliżsi, czy w końcu my sami.
Asiu,
głowa do góry! Walcz, ale miej na uwadze moje słowa
Serdecznie Cię pozdrawiam
Edward
Polecam film „Joe Black”. Dobra aktorska obsada i piękne przesłanie.