23.02.2019, 14:34:21
Sylwio, jeśli o ten testosteron chodzi, to pacjent podczas hormonoterapii powinien mieć tzw. kastracyjny poziom testosteronu.
Jak wiemy, rak prostaty "żywi się" testosteronem.
Jedną z opcji leczenia jest blokada wydzielania testosteronu, po to, by pozbawić komórki nowotworowe tego niezbędnego do ich funkcjonowania hormonu.
Można to zrobić dosłownie i brutalnie - poprzez fizyczną kastrację, albo chemicznie - poprzez hormonoterapię.
Tańszy jest sposób pierwszy, psychologicznie lepszy - drugi.
Kastracyjny poziom testosteronu to jest ten, jaki uzyskuje się po usunięciu obu jąder, czyli albo <0,20ng/dl, albo w innych jednostkach <1nmol/l.
(Nie jest to całkowite zero, gdyż testosteron w niewielkich ilościach produkują też na przykład nadnercza).
Skoro tata ma mniej niż ten poziom kastracyjny, to znaczy, że lek działa, czyli przynajmniej na tym polu jest dobrze.
PSA powinno stopniowo spadać, aż osiągnie poziom nieoznaczalny.
Przez kilka lat choroba będzie pod kontrolą.
Powyższe to jest statystyczna norma, czyli tak jest najczęściej.
Ale jedni pacjenci kontrolują chorobę nawet kilkanaście lat, u innych hormonoterapia przestaje działać już po kilku miesiącach. Nikt nie wie, jak będzie wyglądać sytuacja u konkretnego pacjenta.
Trzeba jednak założyć, że jest się przypadkiem "statystycznym", czyli wierzyć, że i u nas będzie tak, jak u większości.
Jak wiemy, rak prostaty "żywi się" testosteronem.
Jedną z opcji leczenia jest blokada wydzielania testosteronu, po to, by pozbawić komórki nowotworowe tego niezbędnego do ich funkcjonowania hormonu.
Można to zrobić dosłownie i brutalnie - poprzez fizyczną kastrację, albo chemicznie - poprzez hormonoterapię.
Tańszy jest sposób pierwszy, psychologicznie lepszy - drugi.
Kastracyjny poziom testosteronu to jest ten, jaki uzyskuje się po usunięciu obu jąder, czyli albo <0,20ng/dl, albo w innych jednostkach <1nmol/l.
(Nie jest to całkowite zero, gdyż testosteron w niewielkich ilościach produkują też na przykład nadnercza).
Skoro tata ma mniej niż ten poziom kastracyjny, to znaczy, że lek działa, czyli przynajmniej na tym polu jest dobrze.
PSA powinno stopniowo spadać, aż osiągnie poziom nieoznaczalny.
Przez kilka lat choroba będzie pod kontrolą.
Powyższe to jest statystyczna norma, czyli tak jest najczęściej.
Ale jedni pacjenci kontrolują chorobę nawet kilkanaście lat, u innych hormonoterapia przestaje działać już po kilku miesiącach. Nikt nie wie, jak będzie wyglądać sytuacja u konkretnego pacjenta.
Trzeba jednak założyć, że jest się przypadkiem "statystycznym", czyli wierzyć, że i u nas będzie tak, jak u większości.