Dziadek 87 lat, PSA rośnie

[ankama1982]

(10.12.2017, 14:58:43)Dunolka napisał(a): Anka, my jesteśmy z pokolenia środka, ale jednak jest nam bliżej, niż dalej, dlatego powiem ci jeszcze jedno
- ludzie starzy i chorzy nie lubię, gdy otoczenie jest "przygotowane na najgorsze".
Bo to przygotowanie na najgorsze oznacza zwykle, że spodziewamy się tego najgorszego w każdej chwili, w napięciu,
tak, że czasem można odnieść wrażenie, że najgorsze już jest, czeka za drzwiami, jest niejako obecne w naszym życiu.
Tymczasem najgorszego jeszcze nie ma, i długo jeszcze może go nie być.
Człowiek jest tak skonstruowany, że blokuje myśli o "najgorszym", inaczej by nie mógł funkcjonować.
Czyli lepiej bez potrzeby o najgorszym człowiekowi nie przypominać,  ani słowem, ani uczynkiem.

Starsi ludzie nie boją się przemijania, ale tak jak każdy, boją się cierpienia, boją się bycia ciężarem dla bliskich.
Może jestem optymistką, ale wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach ludzie już nie muszą umierać w bólu i cierpieniu, że medycyna przynajmniej to jest nam w stanie zapewnić - żeby nie bolało.

Na razie dziadek jest  leczony, czuje się znośnie, najgorsze nie przyjdzie ani dziś, ani jutro, a co będzie pojutrze, to zobaczymy.
Twój dziadek musiał i musi być fajnym facetem, skoro jesteś z nim tak związana, tylko ci pozazdrościć.

Jolu, Dziadek jest najfajniejszym facetem na świecie i najlepszym Dziadkiem. Cale zycie nam wszystkim.pomagal i nie mam tu na myśli wsparcia finansowego. Gdy nie miałam jeszcze prawa jazdy zawsze wszedzie mnie woził, żebym nie musiala tłuc się autobusami. Sprawy, ktorych nie musiałam załatwiać osobiście, załatwiał za mnie. Zawsze mnie wspierał i bronił nawet jak wiedział, ze nie mam racji albo źle zrobiłam. 
Kilka lat temu, jak rodzice robili remont, siedział cale dni w kurzu i pilnował tych obibokow, żebyśmy nie musieli brać bezsensownego urlopu.
2,5 roku temu, jak kupiłam mieszkanie, razem z moim tatą i wujkiem skuwał płytki i ściany, żebym szybciej zaczęła remont i mniej zapłaciła. A był to okres, kiedy choroba ruszyła, był wtedy na sterydach, kiepsko się czuł i pocił przy najmniejszym wysiłku. W tamtym roku przesiedział prawie 8 godz w wydziale komunikacji, bo rejestrowałam na cito samochód, pojechał rano, wyciągnął numerek i pilnował kolejki, żebym nie musiała zwalniać się z pracy. A miał 86 lat i już był ciężko chory. To jest tylko kilka przykładów, był taki zawsze, ale podałam tylko te z czasów choroby.

Dlatego jest mi tak ciężko patrząc, jak słabnie i powoli się kończy, bo całe zycie był bardzo aktywny i w chorobieb ten brak siły i aktywności jest dla niego najbardziej dobijający.