(07.12.2017, 23:13:39)Dunolka napisał(a):(07.12.2017, 08:46:53)ankama1982 napisał(a): Cały czas to powtarzam i mówię zupełnie szczerze: Dopóki człowiek nie cierpi, trzeba robić wszystko, co w naszej mocy, żeby przedłużyć mu życie, nieważne, ile ma lat.
Twoje obecne uczucia wynikają z tego, że jesteś młoda, na pewne rzeczy się nie godzisz, buntujesz się.
To naturalne, bo - jesteś bardzo młoda.
Nie doradzę ci pogodzenia się z odejściem osoby kochanej, bo to niemożliwe.
Ale żebyś mogla choć trochę zrozumieć dziadka, chciałam ci tylko powiedzieć, że z biegiem lat ludzie zaczynają inaczej myśleć, inaczej czuć.
Aniu,
podobną, jak Jola, odpowiedź chciałem Ci napisać.
Kiedy się ma trzydzieści lat, to wydaje się, że wszystko co najlepsze jest jeszcze przed nami, a o sprawach ostatecznych w odniesieniu do własnej osoby wcale lub prawie wcale się nie myśli. Jeśli nagle okazuje się, że dziadek lub babcia, których kochało się często bardziej niż rodziców, bliscy są odejścia, to bunt jest czymś zupełnie naturalnym.
Pokolenie "środka", jak znowu ładnie pisze Jola, odejścia swoich dziadków, ale też często rodziców, a nawet rodzeństwa już doświadczyło i bunt, taki jak Twój, ma już za sobą. Już wie, że samo zbliża się do dnia, tu na Ziemi, ostatniego i godzi się z tym. Jest mu smutno, to oczywiste, ale buntu już nie ma. Jest pogodzenie się z tym, że konsekwencją życia jest śmierć. "Życie, jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową", jakże trafny jest tytuł filmu Zanussiego.
Młodość Twojego Dziadka wypadła na czas wojny. On ze śmiercią, prawdopodobnie, stykał się każdego dnia i wtedy, uwierz mi, nie traktował jej tak, jak my ją teraz traktujemy. Ten czas wojny i szybkiego wkraczania w temat spraw ostatecznych plus wiek Dziadka sprawiają, że nie tyle boi się On swojego odejścia, ile smutku najbliższych osób, które zostawi.
Pisałem, że kilka razy sam bliski byłem śmierci. Były takie dni, czasem tylko godziny, gdy byłem pogodzony z losem będąc przekonanym, że nic już nie można zrobić. Wtedy była troska o los najbliższych, ale też ciekawość, czy jest to drugie życie, a jeśli tak, to jak ono wygląda?
Dla osoby odchodzącej dołujące są miesiące, tygodnie i dni przed tym, który wydaje się być ostatnim. On sam, już nie.
Pozdrawiam
Edward