(14.10.2017, 22:03:25)Dunolka napisał(a):(13.10.2017, 17:31:06)Edward napisał(a): Kiedy zapytała Babcię, w którym roku się urodziła, to piłka była krótka:
- A co to panią obchodzi!
Jakby mnie ktoś o to spytał - w ramach towarzyskiej rozmowy - to zareagowałabym identycznie.
Jakże często traktujemy starszych ludzi jak dzieci, wiemy lepiej, co dla nich dobre, gadamy byle co.
"Babcia" najwyraźniej nie lubi sztucznych, urzędowych rozmów.
Sprawność umysłowa - w tak zaawansowanym wieku - godna pozazdroszczenia.
Jolu,
to nie jest tak. Babcia jest sprawna umysłowo, ale chwilami odpływa w inny, jakby równoległy świat. Nie wypada mi chyba podawać szczegółów, ale generalnie u Babci wszystko jest na nie, wszystko jest złe, niedobre, nikt o nią nie dba, nikt się nią nie opiekuje. To oczywiście nie jest prawda, bo Babci nikt nawet na chwilę nie zostawia samej, ale ona tak odbiera rzeczywistość.
Jedynym pozytywem w jej życiu jest comiesięczna wizyta księdza. Babcia zmusza do przygotowań do niej już tydzień wcześniej. Musi być obowiązkowo biały obrus (nie docierają do Babci argumenty, że przez tydzień może się pobrudzić), świeże kwiaty (broń Boże z działki), no i zawsze Babcia musi mieć nakręcone włosy! I ufarbowane, bo Babcia nie znosi siwizny. Jej zdaniem siwe włosy mają tylko stare kobiety (Babcia ma 97 lat!).
I tak upływa jej życie, w którym podtrzymywana i z chodzikiem, jest jeszcze w stanie wolniutko dojść do toalety.
Nas odzywki Babci śmieszą, ale jest to śmiech przez łzy. Wiemy, że my, dzień po dniu, też zbliżamy się do takiego stanu ciała i umysłu. Smutne to.
Edward
Inna scenka:
Panie z MOPS-u się zmieniają i kiedyś jedna z nich powiedziała Babci, że dzisiaj była u niej ostatni raz.
- No i całe szczęście! - odpowiedziała Babcia