01.02.2019, 15:49:06
(31.01.2019, 09:18:58)ankama1982 napisał(a): Witajcie!
Niedługo minie rok od smierci Dziadka, a ja nadal nie wierzę, że Jego już nie ma. Jestem cały czas na antydepresantach, mój stan psychiczny wrócił prawie do normalności, ale nie jestem w stanie jeszcze oglądać żadnych zdjęć ani filmów z Dziadkiem.
Trzymajcie się i walczcie!
Buziaki
Anka
(01.02.2019, 15:02:24)AParsley napisał(a): A ja się z Wami nie zgadzam, choroba nie patrzy na wiek, a depresja jest chorobą. Jeśli Ania potrzebuje leków i jest pod opieką lekarza specjalisty i taka terapia Jej pomaga, to dlaczego jej odmawiacie ?
Idąc tym tokiem rozumowania, to w ustaleniu ze specjalistą leki powinno się odstawiać, stwierdzenie "Aniu weź się w garść" ( parafrazuję ) jest dla mnie zbytnim uproszczeniem.
Pozdrawiam AParsley
Zdecydowanie tak zgadzam się z Andrzejem. Depresja jest chorobą, a psycholog lekarzem specjalistą który wie jak pomóc.
I tę drogę Aniu koniecznie proszę wybrać.
Aniu przytoczę dwa cytaty.
Pierwszy jak pomaga psycholog.
Że psychoterapia pomaga to już wiemy. A jej wpływ na zdrowie psychiczne jest wysoki (a np. palenia papierosów ma niski wpływ na zdrowie).
Obiektywnie zostało dowiedzione, że jest skuteczniejsza niż brak psychoterapii. Udowodniono też, że psychoterapia jest skuteczniejsza niż placebo (co najmniej dwukrotnie), czego nie można powiedzieć o niektórych modnych lekach na depresję.
Z badań wiemy także, że spośród pacjentów leczonych psychoterapeutycznie z powodu zaburzenia psychicznego, połowa po 21 sesjach osiągnie klinicznie znaczącą zmianę (mówiąc po ludzku – zostanie wyleczona), a po 50 sesjach 3/4 pacjentów uzyska taką zmianę. To bardzo optymistyczny wynik, zakładając, że sesje najczęściej odbywają się w rytmie raz na tydzień. Więc po 5 miesiącach połowa pacjentów przestaje mieć objawy, a po roku – trzy czwarte z nich.
https://psychoterapia.natemat.pl/10635,na-co-pomaga-psychoterapia-twarde-fakty
Oraz
ak pomóc osobie w żałobie?
Najgorsze co możemy to mówienie: „Nie płacz, będzie dobrze”, „Czas leczy rany”, „Ja to przeżyłam, ty też dasz rade”. Takie porady nie pomagają, albowiem osoba w żałobie nie chce rad i pocieszania, chce zrozumienia i wysłuchania. Chce mieć możliwości przeżycia żalu, bólu i wykrzyczenia tego co ją boli. Powinniśmy więc przede wszystkim być z tą osobą i odwiedzać ją częściej niż dotychczas, dzwonić, być z nią w stałym kontakcie. Czasem nawet nie musimy nic mówić, ważna jest bowiem nasza obecność. Często boimy się rozmawiać o śmierci z osobą w żałobie, bo sami niedawno przeżyliśmy śmierć i rozmowa z kimś, czyj ból jest świeży, wzbudzi nasz własny ból i przypomni nam nasze własne cierpienie. Czasem też chcemy być delikatni, nie chcemy się narzucać i w efekcie nie odzywamy się do osoby w żałobie. A to błąd, bo taka osoba potrzebuje naszej obecności, wsparcia a czasami także pomocy psychologicznej. Osoba w żałobie potrzebuje rozmowy, podzielenia się wspomnieniami i swoim bólem i cierpieniem.
Jeśli nie umiesz sam sobie poradzić ze stratą bliskiej osoby zadbaj o sobie i umów się z psychologiem na sesje.
Jeśli jesteś partnerem osoby w żałobie a ona nie chce przyjść do gabinetu psychologa, przyjdź Ty sam. Często też do naszego gabinetu przychodzą rodziny, które straciły bliskiego. Pamiętaj ze w żałobie możesz przyjść po pomoc dla siebie
https://kielczyk.pl/psychoterapia-indywi...c-zalobie/
Jędrek.