20.05.2017, 20:20:12
Hormonoterapię stosuje się albo
- jako leczenie główne, tzw. paliatywne, to znaczy bez nadziei na pełne wyleczenie, po niepowodzeniu leczenia radykalnego,
- albo jako uzupełniające, czasowe, zwykle przy radioterapii.
Obrazowo mówiąc, radioterapia "kastruje" komórki nowotworowe, czyli pozbawia je zdolności podziału,
natomiast hormonoterapia je głodzi. Skoro głodzi, to logiczne jest, że osłabia, wtedy łatwiej zginą po "wykastrowaniu".
Dlatego czasem przed radioterapią lub w jej trakcie, przepisuje się pacjentowi hormony. Na kilka miesięcy.
W cięższych przypadkach na trzy lata.
Kilka miesięcy hormonoterapii są dla pacjenta do zniesienia, a lecznicze skutki takiego połączenia - pozytywne.
Ale czy to zawsze potrzebne?
Czytałam takie opracowanie, że pacjenci poddani radioterapii z hormonoterapią mieli statystycznie nieco lepsze wyniki leczenia, mierzone czasem bez wznowy, i tym podobnymi wskaźnikami, niż ci na 'gołej" radioterapii.
Dotyczy to zarówno radioterapii radykalnej "pierwotnej", jak i ratującej.
Czy w przypadku ojca Moniki ta uzupełniająca hormonotarapia jest faktycznie potrzebna?
Skąd nam to wiedzieć?
Lekarz ma prawo kombinować, szukać, próbować.
W ten sposób rozwija się medycyna.
Ale - co słusznie zauważył Kris - przy hormonoterapii "towarzyszącej" nie będziemy od razu wiedzieć, czy radioterapia pomogła, czy w ogóle miała sens. Bo PSA szybko spadnie, ale nie wiadomo, od czego.
Sytuacja wyjaśni się najwcześniej za rok-dwa, po ustaniu działania hormonów.
Ale - co ja czasem podkreślam - lepiej nie wiedzieć, czemu jest dobrze, niż wiedzieć, dlaczego jest źle.
Osobnym problemem jest przytaczana czasem opinia, że "hormonoterapia nie przedłuża życia".
To się tyczy nie tej hormonoterapii uzupełniającej, tylko takiej stosowanej po niepowodzeniu leczenia radykalnego, trwającej czasem kilka lat, paliatywnej.
Widocznie stwierdzono, że długość życia pacjentów leczonych hormonotarapią i tych nieleczonych, jest porównywalna.
(Osobiście trudno mi w to uwierzyć i z tym się zgodzić, ale przyjmijmy, że to prawda).
Po co zatem stosować tę dość nieprzyjemną terapię?
Bo unika się wtedy objawów klinicznych choroby nowotworowej, które są o wiele bardziej nieprzyjemne, delikatnie mówiąc, niż hormonoterapia. Naprawdę lepiej mieć uderzenia gorąca, niż rozsypany, dosłownie, kręgosłup.
Użyję tu obrazowego porównania wyczerpywania się baterii i akumulatora (jestem żoną inżyniera elektryka
).
Bateria najpierw działa np. świeci, a potem stopniowo się wyczerpuje, świeci coraz słabiej i słabiej, potem całkiem byle jak,
zanim zgaśnie. To jest przypadek pacjenta nieleczonego.
Akumulator zaś działa cały czas równo i dobrze, aż nagle i szybko rozładowuje się.
Więc jednak akumulator lepszy.
To jest moje porównanie, i moje zdanie.
Moniko, stwierdzenie, że "hormonoterapia nie przedłuża życia" nie dotyczy twego taty, przynajmniej na razie.
Ta, którą zaleca wasz lekarz, ma za zadanie je jak najbardziej przedłużyć.
A czy spełni to zadanie, czy nie jest rozwiązaniem na wyrost, niepotrzebnym, to jest wielka niewiadoma.
Dla wszystkich.
- jako leczenie główne, tzw. paliatywne, to znaczy bez nadziei na pełne wyleczenie, po niepowodzeniu leczenia radykalnego,
- albo jako uzupełniające, czasowe, zwykle przy radioterapii.
Obrazowo mówiąc, radioterapia "kastruje" komórki nowotworowe, czyli pozbawia je zdolności podziału,
natomiast hormonoterapia je głodzi. Skoro głodzi, to logiczne jest, że osłabia, wtedy łatwiej zginą po "wykastrowaniu".
Dlatego czasem przed radioterapią lub w jej trakcie, przepisuje się pacjentowi hormony. Na kilka miesięcy.
W cięższych przypadkach na trzy lata.
Kilka miesięcy hormonoterapii są dla pacjenta do zniesienia, a lecznicze skutki takiego połączenia - pozytywne.
Ale czy to zawsze potrzebne?
Czytałam takie opracowanie, że pacjenci poddani radioterapii z hormonoterapią mieli statystycznie nieco lepsze wyniki leczenia, mierzone czasem bez wznowy, i tym podobnymi wskaźnikami, niż ci na 'gołej" radioterapii.
Dotyczy to zarówno radioterapii radykalnej "pierwotnej", jak i ratującej.
Czy w przypadku ojca Moniki ta uzupełniająca hormonotarapia jest faktycznie potrzebna?
Skąd nam to wiedzieć?
Lekarz ma prawo kombinować, szukać, próbować.
W ten sposób rozwija się medycyna.
Ale - co słusznie zauważył Kris - przy hormonoterapii "towarzyszącej" nie będziemy od razu wiedzieć, czy radioterapia pomogła, czy w ogóle miała sens. Bo PSA szybko spadnie, ale nie wiadomo, od czego.
Sytuacja wyjaśni się najwcześniej za rok-dwa, po ustaniu działania hormonów.
Ale - co ja czasem podkreślam - lepiej nie wiedzieć, czemu jest dobrze, niż wiedzieć, dlaczego jest źle.
Osobnym problemem jest przytaczana czasem opinia, że "hormonoterapia nie przedłuża życia".
To się tyczy nie tej hormonoterapii uzupełniającej, tylko takiej stosowanej po niepowodzeniu leczenia radykalnego, trwającej czasem kilka lat, paliatywnej.
Widocznie stwierdzono, że długość życia pacjentów leczonych hormonotarapią i tych nieleczonych, jest porównywalna.
(Osobiście trudno mi w to uwierzyć i z tym się zgodzić, ale przyjmijmy, że to prawda).
Po co zatem stosować tę dość nieprzyjemną terapię?
Bo unika się wtedy objawów klinicznych choroby nowotworowej, które są o wiele bardziej nieprzyjemne, delikatnie mówiąc, niż hormonoterapia. Naprawdę lepiej mieć uderzenia gorąca, niż rozsypany, dosłownie, kręgosłup.
Użyję tu obrazowego porównania wyczerpywania się baterii i akumulatora (jestem żoną inżyniera elektryka
).Bateria najpierw działa np. świeci, a potem stopniowo się wyczerpuje, świeci coraz słabiej i słabiej, potem całkiem byle jak,
zanim zgaśnie. To jest przypadek pacjenta nieleczonego.
Akumulator zaś działa cały czas równo i dobrze, aż nagle i szybko rozładowuje się.
Więc jednak akumulator lepszy.
To jest moje porównanie, i moje zdanie.
Moniko, stwierdzenie, że "hormonoterapia nie przedłuża życia" nie dotyczy twego taty, przynajmniej na razie.
Ta, którą zaleca wasz lekarz, ma za zadanie je jak najbardziej przedłużyć.
A czy spełni to zadanie, czy nie jest rozwiązaniem na wyrost, niepotrzebnym, to jest wielka niewiadoma.
Dla wszystkich.