Kochani, jestem Wam winien aktualizację tego wątku.
No cóż... było bardzo źle...
Mama po brachyterapii z dnia na dzień stawała się coraz bardziej obciążona chłonką. Praktycznie nie mogła się schylić, ubrać, umyć, a nawet ciężko było jej oddychać.
Powoli traciliśmy wiarę w poprawę jej losu. Konsultacja ginekologiczna pokazała dobre efekty operacji, ale obfite wodobrzusze. Kolejna konsultacja u kardiologa-angiologa przyniosła totalne rozczarowanie. Pan doktor na płatnej wizycie zrobił Dopplera nóg i zalecił... ruch i bandażowanie nóg specjalnymi bandażami (które oczywiście nam od razu sprzedał). Kilka dni następnych to walka z wiatrakami... i totalna porażka. Było tak źle, że mama praktycznie nie mogła spać, siedzieć, czy wstać z łóżka. Do tego doszło praktycznie pełne nietrzymanie moczu... i przeciekanie limfy przez skórę nóg. Naskórek złaził płatami, jak skóra z pleców po opalaniu. Łagodziliśmy to specjalnymi balsamami do pielęgnacji, ale z marnym skutkiem.
Wspólnie podjęliśmy decyzję, że czas na szpital. Ze skierowaniem wylądowaliśmy na SOR.
Tam od godziny 13 do 19 trwały badania obrazowe i papierologia. Ponad pól godziny trzy pielęgniarki z SOR próbowały wkłuć się do żyły i założyć wenflon.
Efekt był taki, że mama wyglądała jak zawodnik MMA po walce. Krwiaki, opatrunki na rękach od nadgarstków do barków. Nawet próbowały wkłuć się w stopy.
Żyły pękały i tyle było z tej roboty. Kobitki prawie płakały z nerwów i stresu, a mama tylko zaciskała usta. Nawet jedno słowo nie padło z jej ust.
Dopiero udało się założyć wenflon na obojczyku, ale jak się okazało, to nie był koniec. Wykonana analityka nie do końca wyszła, bo krew się skrzepła.
Odpuścili i scedowali resztę działań na oddział szpitalny.
Kiedy mama została skierowana na właściwy oddział, to pierwszą czynnością było ważenie. Od operacji w grudniu przybrała na wadze prawie 25 kg i w tej chwili ważyła 77,7 kg. Masakra!!!
Jeszcze tego samego dnia została zacewnikowana i dostała leki na odwodnienie (w domu też brała tabletki, ale bezskutecznie). Zostawiliśmy ją na oddziale pełni złych myśli.
Na szczęście kolejne dni były dla nas wielką niespodzianką. Mama zaczęła zrzucać z siebie ciężar chłonki. Każdy opróżniony pełny worek moczu był dla nas radością, a dla niej ulgą. Bardzo szybko ten odrzucony balast przekroczył kilkanaście kilogramów. Mama zaczęła samodzielnie chodzić do WC i na wagę.
Z 77, 7 kg zrobiło się 60 kg i wszystko wskazywało na dobre rokowania. Konsultacja kardiologiczna spowodowała zmianę w zaordynowanych lekach i ich dawkowaniu. Mama przestała się dusić podczas chodzenia. Poczuła się lekka jak motylek
Nabrała apetytu i nawet pokochała szpitalne jedzenie
Wszystko zaczęło jej tam smakować. Kiedy równo w tydzień po przyjęciu na oddział, poszliśmy rano ją odwiedzić, okazało się, że będzie wypisana do domu.
Wróciliśmy do jej domu taksówką i to co jeszcze tydzień temu było niemożliwe, okazało się teraz całkiem wykonalne.
Wyszła do domu w ubiegły czwartek i z każdym dniem nadal widać poprawę ogólnego stanu zdrowia. Waga nadal spada i dziś ważyła 56 kilogramów. Trochę się martwi, że jak leczenie tak dalej będzie działać, to jej waga dojdzie do ZERA
W poniedziałek konsultowaliśmy jej obrzęki nóg ze specjalistką od rehabilitacji i już we wtorek mama zaczęła rehab.
Ma zlecony masaż limfatyczny w specjalnych nogawkach, gdzie pompa dozuje ciśnienie i masażem kieruje chłonkę od stóp do bioder. Później chodzimy na sale ćwiczeń gimnastycznych i tam ćwiczy z gumami i lekkim obciążeniem.
Robi to z takim zaangażowaniem, że jestem pod wielkim wrażeniem. Trzy dni minęły, a ona już nie chce jeździć taxi, tylko autobusem, bo tam może sobie pogadać z ludźmi
... no i po co przepłacać
Wracając z ćwiczeń nie ma zadyszki i widzę, że nabiera chęci do życia. Czuje się jak dawno się nie czuła i to jest zajefajne.
Dodam tylko, że zakupy pieluchomajtek okazały się przedwczesne, bo zaworek również wrócił do normy.
Przed nami kolejne dni ćwiczeń, spacerów, wyznaczania nowych wyzwań. Ona chce być znów samodzielną i chcemy jej w tym pomóc.
Trochę się rozpisałem, ale chciałem z Wami podzielić się naszą radością.
To, przez co przechodziliśmy, kolejny raz udowadnia, że trzeba mieć nadzieję... i szczęście do dobrych specjalistów, pomocnych ludzi, kochających bliskich.
Pozdrawiam
Armands
