(21.09.2016, 08:36:32)Edward napisał(a): I już w domu! Smartfona odkładam na półkę i korzystam z normalnej klawiatury.
A słabiutki jestem, jak małe piwo! Tylko cztery godziny jazdy w roli pasażera solidnie dały mi w kość. Pod koniec myślałem już tylko o położeniu się do łóżka, a przecież i drogi gładziutkie i samochód duży z położonym siedzeniem. Teraz dobitnie przekonuję się, że przeszedłem jednak poważniejszą operację niż wycięcie pęcherzyka żółciowego.
Pozdrawiam serdecznie
Edward

(22.09.2016, 17:32:44)Edward napisał(a): Jestem wdzięczny anonimowym bliskim dawcy, bo naprawdę trzeba wykazać się silnym charakterem, by w obliczu tragedii powiedzieć TAK na pytanie o zgodę na pobranie narządów.

(22.09.2016, 19:50:42)Armands napisał(a): To wydaje się tak proste, ale gdy przyjdzie taki czas, to często następuje reakcja na NIE. Tym bardziej trzeba uznać wyrażenie zgody na pobranie organów, za akt godny najwyższego uznania.

Cytat:Dodam, że nie znam szefa PDO i przypadkowi, który nie miał prawa się pojawić, zawdzięczam to, że on poprosił PDO o zajęcie się moim przypadkiem.

(25.09.2016, 10:15:52)Edward napisał(a): Aż tak źle, bym coś wylewał, to nie jest. Natomiast o skutkach drżenia rąk kilka razy boleśnie przekonałem się podczas zakładania plastikowego kapturka osłonowego na igłę aplikatora insuliny. I to pomimo założonych okularów.
Nie wiem, Armandsie, czy zwalczę drżenie rąk, ale wysoki poziom cukru prawdopodobnie tak. Podobno Encorton jest też za to odpowiedzialny, a brać go będę do połowy grudnia sukcesywnie zmniejszając dawkę z obecnych 20 mg do 5 mg, a w końcu do odstawienia.
To wszystko, to tylko drobne uciążliwości w nowym życiu, które mi na Banacha podarowano.

(26.09.2016, 03:34:18)Edward napisał(a): Moje serducho, Leszku, jakby się przestraszyło poważnej operacji i zaczęło zachowywać się bardziej poprawnie niż przed nią! Ma miarowy rytm zatokowy, bije w tempie 55-60 na minutę, a nie 40-45, jak przed przeszczepem, EKG nie wykazuje niczego podejrzanego. Nie wiem, co o tym sądzić, bo do kardiologa nie zdążyłem się jeszcze udać, ale tak jest.

Powoli zaczynam aktywność fizyczną na świeżym powietrzu. Przedwczoraj była to trzygodzinna i niestety nieudana próba uruchomienia pieca c.o. na wsi, gdzie mieszka moja Mama, a wczoraj dwukilometrowy spacer do jazu Opatowickiego na starym korycie Odry.
W środę jadę, jako pasażer, do Warszawy, w piątek mam kontrolną wizytę w poradni transplantacyjnej na Banacha i zdjęcie pozostałych jeszcze szwów, w sobotę powrót do domu, też w charakterze pasażera, ale wreszcie własnym samochodem. Będą to już cztery tygodnie po przeszczepie, a za kierownicą pozwolono mi usiąść najwcześniej po sześciu. Myślę jednak, że krótkie 20-25 km jazdy zacznę wykonywać wcześniej, by w połowie października pojechać na kolejną kontrolną wizytę do Warszawy już w charakterze kierowcy. Takie mam plany i postaram się je zrealizować - oczywiście nie za wszelką cenę, tylko realnie oceniając własne możliwości.